Gepubliceerd op woensdag 24 december 2014 om 08:30 – door Jeffrey Schipper
“Ik ben gek op pepernoten en drop. Toch ben ik opgegroeid met het idee dat we een eigen land hebben: Israël.” En dus verruilde Shraga Evers drie jaar geleden Amsterdam voor het ‘Beloofde land’. “Ik voel mij hier als een vis in het water,” vertelt de Jood vanuit het opvangcentrum van ADI Negev, waar gehandicapte kinderen en volwassenen worden opgevangen en verzorgd. Evers beantwoordt vragen over de aanleiding van zijn keuze om in Israël te leven.
Is Jodenhaat urgenter dan ooit?
“Oudere mensen, die de jaren ’30 hebben meegemaakt, laten duidelijk weten dat de Jodenhaat vandaag de dag veel agressiever is dan voorheen. Het komt ook in een andere vorm tot uiting. Een soort vreemde macht. Mijn oma zei: ‘Het zal mijn tijd wel duren, maar jullie moeten weg.’ Vergeet niet dat Israël niet zonder gevaar is. Het collectieve gevoel dat iemand (de staat Israël, red.) voor ons zorgt, is wel erg prettig.”
“Het ligt er ook aan hoe herkenbaar joods je bent. Dan word je er veel meer mee geconfronteerd. Dat heb ik meegemaakt tijdens mijn studietijd in Amsterdam. Daar werd ik verbaal en soms ook fysiek aangevallen. Als je niet herkenbaar joods bent en het geloof niet uitdraagt, word je er uiteraard minder mee geconfronteerd.”
Heb jij je jood-zijn altijd herkenbaar uitgedragen?
“Ja, maar niet in politieke zin. Maar of je het nou wilt of niet. Als jood ben je een ambassadeur van Israël. Ik herinner mij een Israëlische aanval op een ‘hulpvloot’ naar Gaza. Dan moet je tegenover medestudenten een soort ‘persconferentie’ geven en uitleggen waarom Israël heeft ingegrepen. Het is niet zo dat ik mij niet durf uit te spreken. Maar hoe naar mij gekeken wordt, hangt met dit soort gebeurtenissen samen.”
Wie uiten die bedreigingen?
“Het komt uit allerlei hoeken. Maar met name zijn de bedreigingen afkomstig van mensen met een islamitische achtergrond. Dat kun je niet onder stoelen of banken steken.”
Bij opperrabbijn Jacobs zijn in Amersfoort ruiten ingegooid. Ook wordt hij uitgescholden
“Uitschelden is eigenlijk al routine. Dat zie je van kilometers ver aankomen. Joden zijn daaraan gewend. Het is een realiteit waar iedereen mee leert leven. Daarom heb ik eieren voor mijn geld gekozen in plaats van blijven hopen dat de situatie verbetert.”
‘Dood aan de Joden’ werd afgelopen zomer geroepen in de Haagse Schilderswijk. Ben je daar dan wel van geschrokken?
“Niet geschrokken in de zin dat het iets nieuws is. ‘Dood aan de Joden’ wordt al jaren geroepen. Maar dit keer werd het breed uitgemeten in de media.”
Ben je teleurgesteld in de houding van Nederlanders? Zijn we te stil?
“Ik voel me ook Nederlander en heb liefde voor het land. Maar ik ben opgegroeid met het idee: ‘Ik heb een eigen land en dat is Israël.’ Omdat mijn Nederlandschap niet echt mijn identiteit bepaalt, ben ik nu niet zo teleurgesteld. Bovendien, als er sprake is van teleurstelling, is die al eerder bevestigd tijdens de Tweede Wereldoorlog.”
Horen Joden in Israël te zijn?
“Over het algemeen zijn de meeste Joden het daarmee eens. Hier zit je als jood in je natuurlijke element. Als je de Tenach openslaat, gaat het voortdurend over dit land. Zo zijn er rabbijnen die zeggen dat het jodendom buiten Israël er is als een soort bijproduct van het hoofddoel: Israël.”
Bron: http://www.cip.nl/god/december-2014/46482-Joden-uitschelden-is-in-Nederland-routine
