Elke dag wordt hij wakker, wordt gewassen, aangekleed, krijgt te eten en wordt naar zijn klasje gebracht. Hij krijgt therapie, hij luistert naar muziek etc. Hij werd gezond geboren maar is op heel jonge leeftijd gestikt in melk. Een tragisch ongeluk. Zijn moeder had zijn flesje op een deken gelegd zodat hij zelf kon drinken, maar dit ging helemaal fout. Zijn hersenen kregen voor een bepaalde periode te weinig zuurstof met ernstige hersenbeschadiging tot gevolg. Nu is hij compleet afhankelijk van andere mensen – hij is ernstig beperkt. Ik kijk naar hem en zie zijn mooie ogen… Maar wat is de betekenis van het leven voor dit kleine jongetje?
Het leven
Twee jaar geleden begon ik mijn werk in ADI en ik kan zeggen dat deze periode mijn leven enorm heeft veranderd. Weken ben ik bezig geweest met de vraag wat de betekenis van het leven voor deze kinderen is en dat was niet makkelijk voor mij. Tijdens deze periode heb ik geleerd mijn eigen leven meer te waarderen. Ik leerde dat leven puur is, mooi en heel erg kwetsbaar. Langzaam leerde ik om achter de problemen en beperkingen van de kinderen te kijken en te zien wie ze echt zijn. Achter elk gezichtje schuilt een persoon.
Deze periode heeft mijn leven veranderd.
Er wordt gevraagd of ik langer wil blijven om voor een jongetje te zorgen dat zojuist is opgenomen in ADI. Natuurlijk blijf ik om voor dit schattige jongetje te zorgen. Hij is helemaal niet in staat om te communiceren. Het is tijd om hem naar bed te brengen. Ik leg hem in zijn bedje, in een voor hem compleet nieuwe omgeving. Ik praat met hem in het Nederlands en aai hem over zijn bolletje. Hij komt tot rust en valt in slaap, net als een ‘normaal’ kindje.
Gesprekken
Ik heb altijd hele gesprekken met de kinderen. Ondertussen, in de periode dat ik hier nu ben, haal ik drie talen door elkaar, maar dat maakt allemaal niet uit. Ik leg uit wat ik aan het doen ben, ik benoem wat ik zie, ik vertel dingen over mijzelf en over mijn leven. Veel kinderen begrijpen er niets van en reageren helemaal niet, andere kinderen reageren op hun eigen manier. Het is niet altijd duidelijk wat de kinderen precies meekrijgen. Ik probeer ze zo normaal mogelijk te behandelen en ze gerust te stellen door met ze te praten.
Ik praat met een van de kinderen. Vandaag heeft een van mijn collega’s uitgelegd dat hij kan praten met zijn ogen en ik heb geleerd wat ‘ja’ en wat ‘nee’ betekent. Ik ben enorm enthousiast over het feit dat dit lieve jongetje in staat is om te communiceren. Hij weet wat hij wil en ik realiseer mij wederom dat er een persoon schuilt achter het beperkte lichaam.
Ik denk dat het erg belangrijk is om de kleine dingen te leren zien.
De kleine dingen
Ik denk dat het erg belangrijk is om de kleine dingen te leren zien: een glimlach, een duw van een kindje dat iets niet leuk vindt, de manier waarop ze naar je kijken. De kinderen mogen dan wel niet ‘normaal’ zijn, maar het zijn allemaal mensen. Mensen die veel liefde en zorg nodig hebben. Het is mijn werk en ik streef ernaar om hun leven zo comfortabel en betekenisvol mogelijk te maken.
Ik zit naast een kindje dat inhalatiemedicijnen krijgt. Ze vindt het leuk om het inhalatiemasker af te doen en om dat te voorkomen moet ik naast haar zitten. Ze kijkt me aan of ze wil zeggen: ‘Ik ken jou niet’. Ik vertel haar wie ik ben en wat ik bij ADI doe. Ze kijkt me aan alsof ze begrijpt wat ik zojuist allemaal heb verteld. Oké… ik weet dat ze er niets van heeft begrepen, maar mijn stem en mijn glimlach zijn waarschijnlijk al genoeg om haar op haar gemak te stellen. Ze pakt mijn hand, kijkt naar mijn gelakte nagels en speelt met mijn hand. Zo zitten we een kwartiertje. Door deze kinderen te zien als echte mensen verandert mijn houding ten opzichte van hen en krijg ik de mogelijkheid hen echt te leren kennen.
Julia woont en werkt in Jeruzalem. Bij ADI zet zij zich in voor de beste zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen. Voor cvi.nl schrijft ze over haar werk bij ADI, maar ook over bijzondere ontmoetingen in Israël.
