Tijdens onze minor kregen mijn beste vriendin en ik de kans om naar het buitenland te gaan. Dus toen Andrea voorstelde om naar Israël te gaan, twijfelde ik eerst wel een beetje. Ik was nog nooit zo ver van huis geweest en al helemaal geen twee maanden lang. Maar goed, een aantal weken later zat ik toch in het vliegtuig naar Israël.
[x_video_embed type=”16:9″ no_container=”true”]
https://www.facebook.com/ADINederlands/videos/542589516094089/
[/x_video_embed]
Eenmaal bij ADI aangekomen, moest ik wel even wennen. Opeens was ik uit mijn eigen kleine vertrouwde wereldje gestapt. In het begin leek het vrijwilligerswerk dat ik deed niet erg zinvol. Ik sprak de taal niet en wist niet zo goed wat ik moest doen. Maar na een tijd ging ik leren dat het belangrijk is om ook deze bijzondere mensen dat beetje extra liefde en aandacht te geven. De bewoners van mijn huis lieten erg weinig emotie zien, waardoor het voor mij lastig was om erachter te komen wat ze wilden. Maar met geduld en liefde kom je er wel.
Inmiddels ben ik alweer een tijdje terug in Nederland en als ik terug kijk op deze reis, ben ik erg blij dat ik deze kans gekregen heb. Het was een ervaring die ik niet had willen missen. ADI en Israël hebben een warm plekje in mijn hart gekregen.
Enice (19)
Foto’s: Lub Post, Urkerland
