We staan bijna elke dag, vroeg op. Van maandag tot en met vrijdag, om ons werk te doen bij de kinderen van ADI. Als we zo even een gemiddelde week doornemen, we hebben nu vijf volle werkweken achter de rug, dan zijn we het meeste bezig met onze gehandicapte kinderen van ADI. We werken daar tot nu toe vijf dagen per week. Meer dagen dan vorig jaar. Er is veel te doen.
Omdat we, zo is ons gezegd, nu tot de ervaren vrijwilligers van ADI behoren, zijn we breder inzetbaar en hebben we, daarom, de laatste weken veel in twee ziekenhuizen hier gewerkt. In Shaare Zedek en in het Hadassah-ziekenhuis. Mooie, moderne ziekenhuizen met een hoog voorzieningenniveau. Wat is het geval?
Er kan voor een ADI-kind een ziekenhuisopname nodig zijn. ADI zorgt er dan voor dat er 24 uur per dag mensen van ADI aanwezig zijn bij het kind in het ziekenhuis. Hier is de cultuur dat het ziekenhuis de medische en verpleegkundige zorg levert en dat de familie de verdere zorg op zich neemt. Elke patiënt ligt in een eigen box, zo noemen we het maar even, waar de familie ook kan verblijven. Familieleden kunnen in zo’n box ook blijven slapen. Er staan stoelen, die tot slaapstoelen omgebouwd kunnen worden. Bezoekuren zijn hier dus onbekend.
Zo hadden we de afgelopen weken een jonge vrouw van 29, een baby van 17 maanden en een jongetje van vier om zorg voor te dragen en om in de gaten te houden, mocht er zich iets voordoen. Immers, allemaal zwaar gehandicapte mensen, die niet kunnen spreken en moeilijk bereikbaar zijn. Het jongetje van vier, Uday, hij was heel erg ziek, lag weken op de Intensive Care en kan alleen maar lachen en huilen. De ouders en familie vinden het, heel begrijpelijk natuurlijk, heel erg zwaar als ze zich gaan realiseren wat voor kind er in hun leven is gekomen en wat dat gaat betekenen voor de rest van hun leven.
Dat betekende bij onze drie ziekenhuiskinderen, zo noemen we ze maar even, dat de ouders zich maar sporadisch lieten zien. Inmiddels gaat het weer goed met hen.
Op zondag 12 november hadden we een uitje dat ADI voor alle vrijwilligers had georganiseerd. Een dag in de woestijn van Judea. Daar een flinke wandeling gemaakt, een bezoek afgelegd bij Bedoeïenen, een lunch midden in het gele zand en van een Israëlische militair een survivaltraining gehad én een training hoe je je in een dergelijk gebied het beste kunt verbergen voor de vijand. Bij de laatste training waren Betsie en ik, samen met een vrijwilligster uit de VS, de winnaars. We hadden ons zo goed verstopt, met camouflagenetten en dergelijke, dat we door de trainer als laatste werden gevonden. Heel leerzaam.
Vandaag 4 december naar de Negev, naar de ADI-vestiging aldaar, waar we samen met alle andere ADI-vrijwilligers een dag rondgekeken hebben. Ook hier veel ernstig gehandicapte mensen, maar vooral mensen met enorme letselschade, bijvoorbeeld na een verkeersongeluk, die een jaar geleden nog als, zeg maar, normaal functionerende mensen het leven vierden. We zijn inmiddels wel wat gewend, maar we zijn echt geschrokken van wat we daar aan leed vandaag aantroffen.
Morgenmiddag gaan we Chanoeka vieren met onze ADI-kinderen, samen met de familieleden. Het Joodse Chanoekafeest maken we hier voor het eerste mee. Vorig jaar waren we al weer uit Israël toen het feest nog gevierd moest worden.
