Shalom, wij (Jacob en Janine) doen vrijwilligerswerk bij ADI Negev als broer en zus. In het begin kwam de vraag: waarom doen we dit? keer op keer in onze gedachten op. De eerste keer toen we op zoek waren naar vrijwilligerswerk in Israël. Beiden komen we namelijk niet uit een gehandicaptenzorg- of verplegingssector. Toch geloven we dat leken als wij van betekenis kunnen zijn voor de bewoners van ADI. Al is het alleen maar door er te zijn voor de bewoners! De laatste keer dat deze gedachte opkwam was voordat we aankwamen. Het bleek gelukkig een zeer goede keuze te zijn!
Zowel het werk als de mede-vrijwilligers zijn leuk. We werden ontvangen in een heel gezellig vrijwilligershuis. Na het werk gaan we vaak zwemmen of gezellig spellen doen met z’n allen.
Het vrijwilligershuisje bevindt zich in een moshav genaamd Maslul. We werken meestal van kwart over 7 tot kwart voor 2, maar de eindtijd verschilt per huis en per dag. Het werk bestaat voornamelijk uit helpen met eten geven aan bewoners, schoenen en sokken aandoen, haar doen, brengen/ophalen naar/van tazuka (dagbesteding) en helpen bij de dagbesteding door bijvoorbeeld massages te geven, handen vasthouden, helpen met verven enz. Onze verwachting was heel anders, omdat we ervan uit gingen met kinderen te werken. In ADI Negev zijn echter maar weinig kinderen dus werk je voornamelijk met volwassenen.
Vrijwilligers worden ingedeeld over de 5 ADI huizen, waar de bewoners in verblijven. Er zijn 2 huizen met mannen, 2 huizen met vrouwen en 1 huis met mannen, vrouwen en kinderen. Je leert je bewoners steeds beter kennen; wie van welk spel houdt, wie van massages houdt, wie welk eten heeft enz.
Het werk is prachtig, mooi en leerzaam. Je krijgt veel liefde terug voor je werk, bijvoorbeeld in de vorm van een knuffel, kusje, hand vasthouden, en soms zie je het ook gewoon aan de stralende ogen van de bewoners 🙂 . Geweldige momenten zijn dat. ADI is echt bijzonder, omdat het personeel en de banot sjaroet met veel liefde en vreugde omgaan met de bewoners. Banot sjaroet is de benaming voor de religieuze meiden die hun dienstplicht niet in het leger vervullen, maar bij instellingen zoals ADI.
Soms is het werk ook lastig. Het communiceren met een aantal collega’s gaat amper, omdat zij geen Engels kunnen en wij geen Hebreeuws. Gelukkig kregen we op de eerste dag een “Crash Course Hebrew” boekje met belangrijke woorden voor op werk. Ook hadden wij in het begin geen idee hoe we met de bewoners om moesten gaan, maar we leerden al vrij snel en het werk werd steeds mooier!
Ook al zijn we hier samen, we werken in andere huizen. Het is wel heel leuk om te zien hoe medewerkers in ADI erop reageren als ze erachter komen dat we broer en zus zijn, dat vinden ze echt geweldig. We vinden het leuk om samen hier te zijn.
Ondanks dat de bewoners mentaal op een laag niveau zitten is het belangrijk om met respect en tegelijk met “kinderlijke” vreugde op een goede manier met ze om te gaan. Je kan in je eigen taal praten tegen de bewoners, omdat we niet weten of ze ons verstaan in welke taal dan ook, het gaat vooral om de intonatie. Non-verbaal contact is ook belangrijk. Mentaal is het werk wel zwaar soms, maar het is het zeker waard.
Overigens staat op de site dat er veel vrijwilligers zijn, maar buitenlandse vrijwilligers zoals wij zijn er momenteel maar 7 van tegelijk in ADI Negev. Andere vrijwilligers zijn bijvoorbeeld die banot sjaroet. Zij hielpen ons veel bij het inwerken, omdat zij goed Engels spreken. Dat maakt de werkvloer ook heel leuk.
De Shabat is ook prachtig om mee te maken, dan zingen, bidden en ‘dansen’ de banot sjaroet met alle bewoners en is er een uitgebreide maaltijd.
Peter-Paul woont tegenover ons huisje en neemt ons op onze vrije dagen wel eens mee op mooie natuuruitstapjes. Met vragen kunnen we ook altijd bij hem terecht.
We zien erg uit naar de weken die nog komen! Onze tijd tot nu toe is fantastisch. We raden iedereen deze ervaring aan!
Lehitraot,
Jacob & Janine Burgers
