De internationale dag voor de rechten van personen met een handicap, die vandaag plaatsvindt, is blijkbaar een gewone dag om goed te doen voor mensen met een handicap in het revalidatiedorp “ADI Negev – Nahalat Eran”, dat, net als de hele zuidelijke bevolking, wordt geconfronteerd met de raketten uit de Gazastrook. Maar dit alles, samen met het moeilijke werk dat fysiek en mentaal uitdagend is, zorgt er niet voor dat de buitenlandse vrijwilligers vertrekken, maar trekt steeds meer vrijwilligers aan, van allerlei leeftijden en verschillende delen van de wereld, waarbij ze zorgen voor jongeren met de meest complexe beperkingen in Israël. Sommigen van hen kunnen alleen “dank je wel” zeggen door hun gezichtsuitdrukkingen.
Wat motiveert mensen van over de hele wereld om hun huis en gezin te verlaten om naar het zuiden van Israel te gaan en vrijwilligerswerk te doen onder mensen met complexe beperkingen?
Max Carbo uit Puerto Rico kwam ongeveer een jaar geleden naar Israël, werd verliefd op het land en is van plan hier nog een jaar te blijven. “Drie jaar geleden kwam mijn leven tot stilstand toen mijn vrouw stierf,” zegt hij droevig, “de kinderen waren volwassen en woonden op zichzelf. Bij mijn derde bezoek aan Israël besloot ik terug te keren als vrijwilliger. Ik hou echt van wat ik doe en het leven heeft me een nieuwe kans gegeven om voor kinderen te zorgen en op te voeden en omringd te zijn door de samenleving en goede mensen. Dat is precies wat ik nodig had om de leegte te vullen die ontstond nadat mijn vrouw was overleden. Ik heb het gevoel dat ik weer in een gezin woon nu ik met 14 andere vrijwilligers in een huis woon. Ik zorg voor kinderen met speciale behoeften en ik heb het gevoel dat dit mijn kinderen zijn.”
Oscar Cruz uit Guatemala is naar Israël gekomen om een jaar vrijwilligerswerk te doen. “Ik heb een 10-jarige dochter met een handicap,” zegt hij. “Ik wilde echt Israël leren kennen, en ik besloot dat dit een gelegenheid voor mij was om mijn droom te realiseren. Als ik Itamar in het dorp help, herinnert het me aan mijn dochter. Ik zie de moeite van Israëlische ouders die naar het dorp komen om hun kinderen te bezoeken, wat me herinnert aan mijn persoonlijke worsteling met het opvoeden van mijn dochter.
Voorzitter van het rehabilitatiedorp “ADI Negev – Nahalat Eran”, majoor Gen. (res.) en laureaat van de Israël-prijs Doron Almog: “Om een voorbeeldorganisatie te worden moeten we de houding van de samenleving ten opzichte van mensen met een handicap veranderen en ze als gelijken accepteren. Over de hele wereld schamen kinderen en mensen met een handicap zich, en dat fenomeen bestaat ook in Israël. Het is onze verantwoordelijkheid om sociale verandering voor ons allemaal te bevorderen. Het is onze verantwoordelijkheid tegenover de zwaksten in de samenleving die niemand kwaad hebben gedaan, maar gevangen zitten in hun lichaam.
“De verandering begint in het onderwijssysteem en in wat we doen, dus in het ‘Tikun-Olam’ programma (letterlijk ‘Repareer de Wereld’) dat we leiden bereiken we tienduizenden scholieren en leren ze om personen met een handicap in de samenleving te accepteren en ze gaan daar ook daadwerkelijk mee aan de slag. De vrijwilligers uit het buitenland die naar Israël komen, maken ook deel uit van deze belangrijke verandering.”
Opgemerkt moet worden dat het “ADI Negev – Nahalat Eran” revalidatiedorp, gesticht door majoor Gen. (res.) Almog, deel uitmaakt van het “ADI” netwerk, opgericht in 1982 om een warm thuis te zijn en om therapeutische en revalidatiediensten te bieden aan mensen met ernstige ontwikkelingsstoornissen en aanverwante medische uitdagingen.
Vertaald van een artikel in Israel Hayom
