Een lichtje
Een lichtje
17 augustus 2018
Shalom! Ik ben Julia, de nieuwe blogger van cvi.nl. Op deze plek schrijf ik vanaf nu regelmatig over mijn ervaringen in en vanuit Israël.
Ik herinner mij deze avond als een normale zaterdagavond. Ik zat met mijn ouders en jongere zus op de bank en we keken naar een documentaire op de televisie. Aan het einde van deze documentaire werd er een beeld getoond van een donkere aardbol die vervolgens werd verlicht door heel veel steeds feller wordende lampjes welke samen het licht vormden op aarde. ‘Vanaf dat moment besloot ik om een lichtje te zijn op deze donkere aarde’.
Als jonge meid wilde ik al een lichtje zijn op aarde, mijn geloof en de liefde van God uitdragen aan de mensen om mij heen. Samen met andere mensen met dezelfde drive zouden wij de aarde kunnen verlichten, was mijn instelling. Ik was en ben niet het type mens dat zijn/haar geloofsovertuiging heel direct rechtstreeks overbrengt en ik zocht naar andere manieren.
Gods liefde uitdragen
Ik vond mijn roeping in de verpleging want door middel van dit beroep kon ik Gods liefde uitdragen in de zorg. Ik ontdekte dat ik door heel dicht bij God te blijven daadwerkelijk mensen kon bereiken en werd door mijn werk tegelijkertijd bemoedigd in mijn persoonlijke geloof.
Door middel van dit beroep kon ik Gods liefde uitdragen in de zorg.
Daar zat ik dan als 17-jarig meisje aan het bed van een stervende vrouw. Ik maakte haar mond een beetje vochtig met wat water en keek een beetje angstig om mij heen. Het zou mij niet gebeuren dat ik alleen was als deze mevrouw zou overlijden. Op dat moment pakte zij mijn hand en opende ze haar ogen. Met een krakerige, kortademige stem zei ze; meisje wees niet bang, voor niemand niet, wees altijd jezelf en weet dat Hij, onze God bij je is in elke stap die je zet. De woorden van deze stervende vrouw zullen mij altijd bijblijven en mij bemoedigen op momenten dat ik dit nodig heb.
Nog dezelfde week heb ik besloten om samen met een studiegenoot de zomervakantie door te brengen in Israël om daar als vrijwilligster te werken in een bejaardentehuis in Jeruzalem. Een jaar later kwam ik tijdens mijn zomervakantie als vrijwilligster terecht bij de organisatie ADI. Bij de organisatie ADI wordt gezorgd voor zwaar en meervoudig gehandicapte kinderen. Daar verloor ik mijn hart, ik had mijn roeping gevonden.
Daar verloor ik mijn hart, ik had mijn roeping gevonden.
Dankbaar
Twee jaar later was het tijd voor mijn afstudeerstage. Ik koos voor het uitstroomprofiel ‘global nursing’ wat inhield dat ik stage zou lopen in het buitenland. Het had heel wat voeten in de aarde maar uiteindelijk mocht ik mijn afstudeerstage doen bij ADI in Israël! Toen ik ook nog de kans kreeg om mijn scriptie te schrijven bij deze organisatie was ik helemaal niet meer weg te slaan bij ADI.
Nu ik dit stukje nog eens doorlees besef ik eens te meer hoe intens dankbaar ik ben voor de kans om het leven en werken in Israël te hebben mogen ervaren en voor het feit dat ik dit het komende jaar mag voortzetten. Ik mag dag in dag uit een lichtje zijn en de kinderen in ADI liefde geven en hen zegenen.
OVER DE AUTEUR
Julia woont en werkt in Jeruzalem. Bij ADI zet zij zich in voor de beste zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen. Voor cvi.nl schrijft ze over haar werk bij ADI, maar ook over bijzondere ontmoetingen in Israël.
