Afgelopen weekend begon wat stressvol met een bus die we misten en blijkbaar hadden moeten reserveren. Via de website kon het niet en ons busstation in Gedera is te klein voor zoiets. Via een omweg en wat smekende blikken kwamen we toch waar we naartoe wilden: Eilat.
Even een weekendje toerist zijn en héérlijk ontspannen. Voor Ula en Carolina was dit hun laatste ‘tiul’ is uitje, zij gaan begin september terug naar Polen. We verbleven in het christelijke hostel The Shelter, een geweldige plek! Bij aankomst nodigden ze ons uit voor de lunch en we kregen tips voor het weekend. Ik kon fijn mijn Nederlands ophalen door gezellig met de eigenaar te babbelen. Ontzettend grappig was de ontmoeting met een Argentijnse medewerker, hij kent al mijn vrienden van Jeugd met een Opdracht in Mendoza.
Het weekend hebben we verder gevuld met een aquarium bezoek en een strand met dolfijnen. Ze kwamen zo dichtbij dat je ze bijna kon aanraken. Na de moeizame start werd het een geweldig weekend zonder verdere problemen!
Een goed begin en zo ging de week verder, want dinsdag hadden we weer een tiul (uitje) naar een groots evenement in Yavne georganiseerd door de politie, ambulance en brandweer. Om 16.00 uur vertrokken we met 2 bussen vanuit Moriah, zo’n 13 gehandicapten en 8 begeleiders schat ik. We werden bij binnenkomst verwelkomd met een sticker en een polsbandje. Ik nam Eljad en Eyal onder mijn hoede. Eljad was overal in geïnteresseerd en alles aan het observeren. Eyal vond het denk ik wat te druk, keek vooral naar beneden en hield mijn hand stevig vast. Toch waren de politiepaarden wel even interessant genoeg om je hoofd voor op te tillen. Er was ook een demonstratie met de politiehond en kraampjes waar je de uitrusting kon bekijken.
Victor kreeg een overhemd aan en met de politiepet op zijn hoofd, was hij niet van echt te onderscheiden. Hij genoot zichtbaar van alle aandacht en laat me nog dagen nadien het polsbandje zien, of hij wil zeggen: “weet je nog?”. Een aantal agenten liep met ons mee en hadden leuke interactie met gehandicapten. Het werd veel te snel 18.00 uur: tijd om te vertrekken. Zodoende was er geen tijd om de brandweerauto en de ambulance te bekijken. Maar een ijsje dat ging er nog wel in.
De volgende dag had ik weer geluk! Samen met Kasia mocht ik het uitje naar het strandbegeleiden. We vertrokken opnieuw om 16.00 uur, nu met 1 bus: 6 gehandicapten en 4 begeleiders. Victor en Eljad waren uit mijn huis mee. Mooi om te zien hoe iedereen genoot van de zee en het zand.
Lekker spetteren met het water dat is iets voor Victor, de deugniet, want uitdagend maakt hij de anderen nat. En twee meiden waren hun benen onder het zand aan het verstoppen.
Eljad is meer de stille genieter, op een afstandje observeren. In de bus liet ik hem filmpjes zien van het aquarium en van muziekoptredens in Nederland, dan breekt er een brede lach door op zijn gezicht! Het was een relaxte middag met voldoende tijd en mogelijkheid om iedereen aandacht en liefde te geven. Dat valt op!
Mensen kwamen naar ons toe om te vragen waar we vandaag kwamen. Ook vertelde een man dat hij ons een tijdje zat te observeren en het raakte hem hoeveel liefde we de gehandicapten geven: een knuffel, aai over de bol, samen spelen, samen chipjes delen. Ja, dat is wat elk mens zo op zijn tijd nodig heeft en deze mooie mensen misschien nog wel het meest.
