In een van de eerste weken heb ik een reflectie geschreven over de betekenis van het leven. Dit onderwerp heeft mij een tijdje bezig gehouden. Nu, een paar weken later, kan ik zeggen dat het werken op ADI en het nadenken over de betekenis van het leven echt mijn inzicht veranderd heeft. Ik waardeer mijn eigen leven veel meer dan voorheen. Het leven is puur, het leven is mooi en het leven is vooral zeer kwetsbaar. Toen ik de reflectie over de betekenis van het leven schreef kon ik geen enkele betekenis van het leven van al die kinderen met een beperking op ADI zien. Echter, in de laatste paar weken heb ik geleerd om verder te kijken dan de problemen en beperkingen van een kind om te zien wie ze werkelijk zijn.
Een collega vroeg me of ik het erg zou vinden om langer te werken en te zorgen voor een jongen die die dag op ADI aan zou komen. Ik bleef en zorgde voor deze schattige 2-jarige jongen die niet in staat was om ook maar iets te communiceren. Ik verzorgde hem en bracht hem naar bed. Om ervoor te zorgen dat deze jongen zich prettig zou voelen in zijn nieuwe bed op een geheel nieuwe plek, sprak ik met hem in het Nederlands en streelde zijn hoofd. Hij kalmeerde en viel in slaap, net als een ‘normaal’ kind. Dit deed me opnieuw beseffen dat deze kinderen op sommige terreinen helemaal niet zo anders zijn.
Het leven is puur, het leven is mooi en het leven is vooral zeer kwetsbaar.
Aan het begin van mijn stage moest ik van alles leren en ik vond het emotioneel heel moeilijk. Maar na een paar weken voelde ik me meer op m’n gemak in het werk, met mijn collega’s en het verzorgen van de kinderen. Ik begon met de kinderen in het Nederlands te praten, omdat ik geen Hebreeuws kan en zij toch ook geen Engels kunnen begrijpen. Ik leg hen uit wat ik doe en ik vertel ze dingen over mezelf en mijn leven. Sommige van de kinderen reageren (op hun eigen manier) en andere kinderen reageren helemaal niet. Maar dat maakt niet uit, met ze te praten voelt goed!
Ik kwam er achter dat de kleine jongen met zijn ogen kan praten. Ik heb geleerd wat ‘ja’ en ‘nee’ betekent. Ik was erg enthousiast over het feit dat deze lieve jongen in staat is om te communiceren! Hij weet wat hij wil en dat deed me opnieuw realiseren dat er zich een persoon bevindt achter dat gehandicapte lichaam.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat wij als verpleegkundigen en verzorgers leren om de kleine dingen te zien; een glimlach, een duw van een kind dat iets niet leuk vindt, de manier waarop ze naar je kijken… Al die dingen laten me zien dat er zich achter het gehandicapte lichaam een persoon bevindt. Zij mogen dan niet “normaal” zijn, maar het zijn allemaal kleine personen. Personen die zorg en veel liefde nodig hebben. Mijn taak is om voor hen te zorgen en hun leven zo zinvol en comfortabel mogelijk te maken.
Ik zat met een van de kinderen die medicijnen krijgt via een inhalator. Ze houdt er van om het masker af te doen, dus je moet bij haar zitten om dat te voorkomen. Ze keek me aan alsof ze wilde zeggen: “Ik ken je niet”. Ik legde haar in het Nederlands uit wie ik ben, waar ik vandaan kom en waarom ik hier bij ADI ben. Ze keek alsof ze begreep wat ik zei. Nou ja, natuurlijk weet ik dat ze niet echt begreep wat ik zei, maar mijn stem en mijn glimlach waren waarschijnlijk genoeg om haar te troosten. Ze pakte mijn hand en keek naar mijn gelakte nagels en ze speelde met mijn hand. Zo zaten we daar ongeveer 15 minuten. Het zien van deze kinderen als echte personen maakt je houding ten opzichte van hen veel beter en je kunt hen echt leren kennen.
Geschreven door Julia Burgers die als studente “Global Nursing” van de CHE stage deed bij ADI in Jeruzalem.
