Het zijn in ADI is de meest kostbare ervaring in mijn leven. Hoewel we zelden iets konden doen om de fysieke omstandigheden van de kinderen in de “High Dependency Unit” te veranderen, door simpelweg met hen op te trekken en hen geliefd en gerespecteerd te laten voelen, maakten we hun leven gemakkelijker en gelukkiger.
We kunnen hen nauwelijks leren praten of lopen, omdat sommige zo speciaal zijn, maar we kunnen hen leren hoe lief te hebben, te zorgen en te delen. Vriendelijkheid is immers een taal die doven kunnen horen en blinden kunnen zien.
Ik koester elke dag die ik daar heb doorgebracht en iedereen die ik daar heb ontmoet. Deze ervaring is zo ongelooflijk! Ik zou het zeker een tweede keer doen als ik de kans had!
