Monique komt uit Taiwan en heeft gewerkt in managementfuncties in het maatschappelijk werk. Ze schrijft momenteel haar proefschrift.
Ze kwam naar Israël en naar ADI via een advertentie die werd gepubliceerd door het Israëlische ministerie van Sociale Zaken in Taiwan.
Tijdens een ontmoeting op haar werkplek vraag ik haar waarom ze naar Israël wilde komen als vrijwilliger: “Tweeduizend jaar beschaving ontmoeten hier de moderniteit. Het land en de mensen fascineren me.” Het Ministerie van Sociale Zaken verwees haar door naar ADI. Dit komt waarschijnlijk omdat Monique 16 jaar heeft gewerkt voor non-profitorganisaties, inclusief organisaties die gehandicapten ondersteunen. Monique wilde met kinderen werken en zo kwam ze bij ADI vrijwilligerswerk doen. Nu is ze elke dag hands-on bezig als vrijwilliger bij ADI.
Gevraagd naar haar eerste indrukken, antwoordt Monique: “Ik was meteen onder de indruk van het (onderwijzend) personeel. Ik kan zien hoeveel liefde zij de kinderen geven en hoe de kinderen met hen kunnen communiceren. Deze kinderen begrijpen, voelen en kunnen zich op hun eigen manier uitdrukken. Telkens als ik naar de kinderen kijk, krijg ik tranen in mijn ogen omdat het zo hartverwarmend is om hun levenslust te zien.”
Als iemand met veel werkervaring voegt Monique toe: “Het eerste wat mij opviel was dat alles heel schoon is en goed ruikt. De hygiëne van de bewoners is onberispelijk. De meeste mensen hebben geen idee hoe belangrijk en hoe moeilijk het is om een hoog niveau van hygiëne te handhaven.”
Ten slotte vraag ik Monique wat ze heeft geleerd naast haar dagelijkse werk bij ADI. Monique vertelt over haar ervaringen in haar thuisland en hoe er nog steeds veel stigma’s zijn als het gaat om handicaps. Vooral de ouders schamen zich vaak. Bij ADI heeft Monique een andere plaatje leren kennen. Bij ADI heeft elke persoon waardigheid en wordt hij geaccepteerd zoals hij is. Deze visie zal Monique zeker mee naar huis nemen.
