Zittend in de trein van Ofakim naar het vliegveld, waar ik Gerard op ga halen, denk ik terug aan mijn mooie tijd in ADI Negev. Wat heb ik veel mogen leren, zien, liefhebben en mogen beleven. In het begin had ik wel last van een cultuurshock. De manier van werken, de andere methoden en vaak wat verouderd materiaal zorgden bij mij in het begin voor veel vraagtekens. Nu, zes weken verder, kan ik zeggen dat Israël zijn eigen zorgmanieren/methoden heeft, welke niet slechter of beter zijn dan Nederland, maar gewoon anders.
In het begin vond ik het erg lastig contact te krijgen met een deel van de cliënten. Mijn huis bestond voor de helft uit kinderen met drie vrouwen en in de andere helft wonen mannen. De mannen waren ernstig meervoudig beperkt en hadden een ontwikkelingsleeftijd van +/- 1 jaar. Omdat ik aan het begin maar drie woorden ivriet kon spreken leek het mij onmogelijk om in contact te komen. Maar ik heb ervaren dat 90% van de communicatie inderdaad middels non-verbale communicatie gaat. Wat heb ik veel gelachen, gespeeld en gepraat met mijn mannen. Soms met woorden soms met klanken en soms zelfs alleen met gezichtsuitdrukkingen.
Nu ik een tijdje in de trein zit weet ik waar het knabbelende gevoel van gemis vandaan komt. In Nederland sta je als een team om de cliënt heen, ieder heeft zijn eigen taak maar werkt geheel samen om de cliënt het optimale uit zijn leven te laten halen. ADI Negev streeft ernaar om als een familie te werk te gaan en zo zorg te dragen voor haar cliënten. Dit is een heel andere aanpak en voelt ook als een andere aanpak. Als vrijwilliger werd ik opgenomen in een familie. Een familie van verschillende culturen, achtergronden, talen en gewoontes. Ik laat daarom niet alleen mijn werk als vrijwilliger achter maar ook een klein deeltje van mijzelf: mijn rol binnen de ADI Negev familie.
Mijn dagen waren vaak erg lang en mijn nachten kort. Maar wat wilde ik met zulke gezellige huisgenootjes waar je tot ‘s avonds laat de meest bijzondere gesprekken mee kon houden. En ik heb heel wat gesprekken gevoerd. Gesprekken in het Ivriet, Engels, Duits en Nederlands. Gesprekken met bedoeïnen, Joodse meisjes, orthodoxe jongens van de Thoraschool, Christenen en Moslims. Mooie, leuke, boeiende, interessante en soms ook heel lastige gesprekken.
Ik kijk naar buiten en zie het landschap langzaam veranderen van een droog steppe landschap naar een vruchtbaar groene omgeving. Komende week mag ik nog een week lang genieten van dit mooie land samen met Gerard. Ik heb er zin in!
Bron: http://elineinADI.reislogger.nl/afscheid-ADI-negev.242571
