De 5-jarige Azaria werd geboren met het syndroom van Down, epilepsie en chronische longzwakte. Zijn moeder, Miiko, is orthodox-Joods en zijn fysiotherapeut Mohamed, is een Arabisch-Israëlische moslim. “Mohamed werkt de hele tijd met hem samen. Azaria is een gelukkige jongen. Zonder Mohamed zou hij zich niet zo goed hebben ontwikkeld. Mohamed is een man die gelooft in menselijke waardigheid”. De fysiotherapeut vult aan: “Mijn langetermijndoel is dat Azaria op een dag zelfstandig kan lopen. Dat kost heel veel tijd en energie maar ik weet zeker dat hij het gaat redden. Hij is een geweldige jongen.”
Een plaats van liefdadigheid
Moslims, joden, christenen – ze hebben allemaal één doel gemeen: mensen met een meervoudige handicap helpen en hen in staat stellen een waardig leven te leiden. Deze bijzondere faciliteit is ondertussen al uitgegroeid tot een klein dorp, compleet met een eigen zwembad en een kleine paardenranch -alles ook voor therapeutische doeleinden. ‘Adi Negev-Nahalat Eran’ ligt in de Negev-woestijn en is gesticht door een man wiens levensverhaal even speciaal is als de instelling zelf: Doron Almog, een Israëlische generaal-majoor (res.).
Zijn zoon Eran had autisme en meervoudige handicaps. Hij was 23 jaar oud en overleed in februari 2007. Eran heeft 1 jaar lang kunnen genieten van een zorgdorp. Doron: “Het werd mijn belangrijkste taak in het leven om een liefdevolle omgeving voor Eran te creëren. En ervoor te zorgen dat hij de best mogelijke behandeling zou krijgen. Ik realiseerde me dat ik de Israëlische samenleving zou moeten veranderen. Mijn wens was dat deze minder discriminerend en minder arrogant zou zijn en bet zou omgaan met mensen met een handicap’.
Voor hemzelf als militair waren kracht en assertiviteit wat telde op jonge leeftijd. Doron Almog was aanwezig bij de legendarische Israëlische bevrijding van 105 Israëlische gijzelaars op de luchthaven van Entebbe in Oeganda in 1976. Hij wordt beschouwd als één van de ‘Helden van Entebbe’, maar merkte hij na de geboorte van zijn zoon, hoe het concept van mensen met een handicap niet pasten in het beeld van een jonge, sterke staat: “En toen heb ik me in de positie van mijn zoon verplaatst. Het was alsof hij zei: Beste vader, beoordeel de wereld alstublieft niet langer van bovenaf als generaal. Bewonder niet alleen degenen die veel kracht hebben en alsof u 1.000 soldaten aanspreekt, maar probeer de wereld te zien door de ogen van de zwaksten in de samenleving. Daarom heb ik dit dorp gebouwd. Zodat de best mogelijke microkosmos van liefde aangeboden kan worden aan deze mensen.”
Toevlucht ook in onzekere tijden
Miiko Schaffier heeft soortgelijke ervaringen: “Israël is een klein jong land dat vecht voor zijn bestaan. En als je een klein land bent dat vecht om te overleven, kunnen veel mensen gemakkelijk het idee krijgen dat de zwakste leden van de samenleving niet de beste zijn. Maar de afgelopen jaren zie ik een verbetering. Het gedrag richting mensen met een beperking is erg veranderd. Ik voel nu een positieve energie.”
Desalniettemin is er nog een inhaalslag te maken op het gebied van inclusie, zowel in Israël als in veel andere landen over de hele wereld. Het feit dat Azaria hier bij ADI Negev-Nahalat Eran wordt verzorgd, stelt de moeder van negen kinderen in staat om soms als Pilates- en lerares Hebreeuws te werken.
In tegenstelling to Azaria, die voor behandelingen naar de faciliteit komt, wonen er ook op permanente basis, bewoners in ADI Negev-Nahalat Eran. En de volwassenen onder hen hebben de mogelijkheid om in een werkplaats te werken. Vaak worden zij bijgestaan door jonge vrijwilligers uit Duitsland.
Eén van hen is vrijwilligster Anna Pfeiffer. Zij doet nu voor de tweede keer vrijwilligerswerk. Wat ze onder andere meemaakte tijdens haar tijd bij ADI Negev-Nahalat Eran: De escalatie tussen Hamas in Gaza en het Israëlische leger, afgelopen maand mei. Dit is vooral bedreigend voor het zorgdorp, aangezien het in de directe nabijheid van de Gazastrook ligt. In het zuiden van Israël waren er dagen dat mensen tientallen keren de bunkers in moesten rennen. “En ondanks de oorlog, heerste er een bepaalde vorm van saamhorigheid. Mensen van de meest uiteenlopende afkomst, van de meest uiteenlopende religies. Voor mij is dit echt een plek die laat zien dat tolerantie en al deze waarden mogelijk zijn”.
Het woestijndorp heeft zich ontwikkeld tot één van de belangrijkste werkgevers voor mensen in een socio-economische zwakke regio. Het voorziet enkele honderden mensen met een baan. “Ik werk zij aan zij met moslims en met religieuze joden. En je leert dat de religie die je beoefent niet belangrijk is. Het hangt af van je hart”, zegt fysiotherapeute Gilly Pa’amoni. De fysiotherapeut Mohamed, die absoluut hoopt dat Azaria op eigen benen zal kunnen staan, zegt: “In ADI Negev-Nahalat Eran hebben we geen religie, we werken alleen met het ene doel de situatie van de kinderen te verbeteren zodat ze vooruitgang kunnen boeken. Ik zeg altijd dat we ook hier in het hele land een rolmodel kunnen zijn voor coëxistentie.”
Mensen met en mensen zonder handicap. Zij aan zij werken seculiere en religieuze mensen met verschillende religies, samen. Maar ze geloven allemaal in menselijke waardigheid.
Auteur: Susanne Glass / ARD Tel Aviv
Origineel artikel in het Duits: https://www.daserste.de/information/politik-weltgeschehen/weltspiegel/sendung/israel-das-friedliche-wuestendorf-100.html
