Zes maanden Israël zijn voorbij gevlogen. Met weemoed denk ik terug aan ‘mijn’ jongens, ja zo voelde het: écht als een deel van mij, net zoals mijn eigen gehandicapte broer. Maar dan wel met iets meer uitdaging, want als ze al konden praten dan verstond ik ze niet. Met veel plezier heb ik een half jaar lang in een huis met 17 jongens tussen de 15 en de 40 jaar gewerkt door hen aandacht en liefde te geven. Van de lunch tot en met het avondeten waren zij mijn middelpunt.
David bepaalde of we samen zouden schommelen of dat ik hem zou duwen. Samen gingen we een rondje lopen door de wijk en probeerde Jakov alle bankjes uit. Hoe hoger de blokkentoren werd, hoe groter het plezier, vooral als Tomer hem dan weer mocht omgooien. Shaun liet mij duidelijk weten dat de stoel naast hem voor mij bestemd was en samen zorgden we dat zijn bord leeg gegeten werd. Eyal kwam naar me toe al bedelend om een stukje plastic, liefst zo knisperend mogelijk. Victor overlaadde me met kusjes vooral als ik zijn radio weer aan de praat kreeg. Met glinsterende ogen wist Israel me te vinden, blij roepend om een zanderige knuffel te geven. Op zijn knieën kwam Shachar naar me toe gelopen met een verwachtingsvolle lach om de mond, even kietelen of handje klap dan ging hij weer. Al springend zag Chen precies waar ik me bevond en de high five was onze begroeting. Noi pakte mijn hand vast om samen te trommelen op de tamboerijn of te kriebelen in zijn hand. Wat een prachtige lach liet Idan zien als we samen over straat (snel)wandelden naar de speeltuin. Een aai over je bol, een klopje op je schouder, dat was voor Raz genoeg en wat genoot ik als hij een woordje sprak. De avond dat we een kussengevecht hielden en zijn ondeugende lach, Eliaf zal ik niet snel vergeten. Jujuju zingend en je duwen op de schommel, met één op één contact was Juval helemaal in zijn nopjes. Tot slot de filmpjes met kinderliedjes op mijn telefoon, daar kon ik velen tegelijk mee boeien, ideaal als we moesten wachten op het eten.
Het zijn de kleine dingen die er werkelijk toe doen, maar nog belangrijker is met wie je het beleeft. Bij ADI werken veel verschillende mensen, Joden van allerlei komaf, zoals Jemen, Ethiopië, Oost-Europa, Argentinië, van liberaal tot orthodox en daarnaast ook vrij veel moslima’s. Communiceren was zodoende wel een uitdaging, maar met Engels en daarnaast handen en voeten kom je een heel eind. Ook in het Hebreeuws heb ik aardig wat woordjes opgepikt.
Mijn motto was: “when you are happy, I am happy” (wanneer jij blij bent, dan ben ik blij). Samen met mijn Poolse, Zweedse, Finse en Moldavische huisgenotes smulde ik van onze specialiteiten: zoals wortelcake en kaneelrollen. Ook in de weekenden gingen we samen op avontuur. Weekendjes Eilat waren héérlijk, er even helemaal tussenuit, ontspannen op het strand en genieten van een goed gesprek in het hostel de Shelter. Dichterbij relaxen op het strand in Ashdod en al wandelend stonden we ineens in een ‘dierentuin’ met onder andere zebra’s en steenbokken. Op weg naar Jeruzalem vroegen mensen in de bus de weg naar de oude stad, we brachten ze naar de tram en gingen zelf lopen. Na heel wat winkelstops arriveerden ook wij bij de Jaffa poort, wat een verrassing: moeder en zoon kwamen net terug na een geslaagd bezoekje aan de Klaagmuur. Een uitje naar het meer van Galilea waar we op het (betaalde) strand in Tiberias wilden zwemmen. Kasia, mijn Poolse vriendin kwam al gauw gillend het water uitrennen, het duurde even voor ik begreep dat het vanwege de kietelende vissen was. Het duurde nog langer voor ik de moed verzameld had om ook het water in te gaan, maar ik heb het gedaan: gezwommen met kriebelende vissen.
Iedere maand waren daar de gezellige vrijwilligersdagen met de andere locaties: ADI Jeruzalem en ADI Negev. Elke keer weer was het een verrassend uitje, zoals naar een museum over de Gazastrook, leren over het Loofhuttenfeest, het ontmoeten van Bedoeïen en samen schilderen. Alles bij elkaar een half jaar waar ik met grote dankbaarheid op terugkijk.
Kom en ontdek zelf wat een zegen het is om tot zegen te zijn!
Marjan
