Marjolein (links) met Aleksandra (midden) en Gabriella
Marjolein is vrijwilligster bij ADI in Gedera. Zo houdt een blog bij en hieronder volgen wat stukjes die over (haar werk bij) ADI gaan.
9 oktober 2016
Ik zit hier met Alexandra, een pleeg uit Polen en Gabriella, een Duitse kleuterjuf. Prachtige vrouwen waar ik het heel goed mee kan vinden.
En dan het werk,de kinderen. Ik werk in het jongenshuis. Sinds vandaag weet ik dat dit het zwaarste huis is van de 7. Ik wil er niet meer weg! Er werken 2 dames op 20 jongens tussen de 14-35. Diep verstandelijk beperkt. Ik werk 5 dagen van 12-20 uur. In de ochtend gaat een deel van de jongens naar school op het eigen terrein. Vandaag gezien en dat gaf me veel hoop.
Ik kan er alleen maar over zeggen dat ik diep dankbaar ben dat ADI op mijn weg is gekomen en dat ik iets voor deze jongens mag betekenen. Ik knuffel me gek, ben voor het eerst van mijn leven blij met mijn expressieve gezicht want daar kan ik ze door laten lachen. Ik hoef soms alleen maar te zitten en te kijken,contact maken met al mijn zintuigen. En na 2 dagen reageert driekwart van de jongens al terug. Ze herkenden me gisteren en zochten me steeds op.
Dit alles is een heel bijzondere ervaring.
Vandaag was er een bijeenkomst en barbecue voor de vrijwilligers. Een geweldige dag waar we onze ervaringen hebben kunnen delen.
Iedere dag hier is een dag vol emoties, lessen,liefde geven maar zoveel meer ontvangen van deze prachtige mensen. Wanneer iemand ooit iets wil doen voor anderen dan kan ik deze plek met heel mijn hart aanbevelen.
Het is een experience for life!
25 oktober 2016
Ik heb inmiddels in 3 huizen gewerkt met 3 verschillende doelgroepen. Eerst 1,5 week in het jongenshuis. Toen 1 dag in het meisjeshuis,wat mijn stek eigenlijk is. Alexandra heeft afgelopen week vakantie gehad en ik heb haar plaats ingenomen in the Yellow house waar jongens en meisjes verblijven met een dubbele handicap.
9 november 2016
Aan de ene kant is 2 maanden voor mij genoeg maar aan de andere kant zal ik de kinderen behoorlijk missen. Het is misschien maar een druppel op een gloeiende plaat maar ik geloof wel dat wij met zijn vieren hier een klein beetje het verschil voor hen maken. Ik hoop zo dat meerdere vrijwilligers de weg naar ADI zullen vinden en hier met heel hun hart iets voor deze kinderen willen betekenen. Ze zijn het zo waard!!
24 november 2016
Mijn tijd bij ADI-Gedera zit er bijna op. Nog vier hele dagen en dan zeg ik ze gedag. Wat zal ik ze missen,deze mooie mensenkinderen met al hun gebreken maar ook zo stralende lach! Soms krijg ik kippenvel wanneer een kind mij ziet wanneer ik binnenkom. Zo’n krom gebogen lijf soms, maar met ogen die je laten weten dat je welkom bent. En natuurlijk is het niet allen maar rozengeur en maneschijn geweest,denk dat maar niet. Maar ik heb geen seconde spijt dat ik deze reis ben begonnen.
Gisterochtend hebben we mijn afscheid met een heerlijk ontbijt bij Tzipi (vrijwilligerscoördinator) thuis gevierd. Zij woont in een dorp dat door Holocaust survivors is gebouwd. Haar ouders waren het eerste stel in het dorp die trouwden.
Ze liet een stukje van haar dorp zien en wilde ons meenemen naar het Holocaust museum. Daar kwamen we nooit aan want er gebeurde iets bijzonders.
Een oude dame kruiste ons pad en Tzipi groette haar liefdevol en vertelde dat dit een voor haar dierbare vrouw was. De oude dame vertelde een klein stukje van haar levensverhaal. Auschwitz, de trein, SS, dag mamma en zusje. Nooit meer gezien. Je weet dat het bestaat,zo vaak op tv gezien en gehoord,op zoveel plaatsen geweest die zoveel vertellen over de oorlog. Stil en aangedaan terug naar Gedera waar het werk wachtte.
