maandag 2 maart 2015
En jawel, de eerste werkweek zit er gewoon alweer op! Voor de eerste dag was afgesproken dat ik me zou melden bij de zogenoemde vrijwilliger-coördinator, toevallig kwam ik haar ‘s ochtends in de bus al tegen! Samen aangekomen bij ADI bracht ze me naar het lokaal met de groep kinderen waarbij ik mag gaan ondersteunen als vrijwilligster. De groep bestaat uit 7 kinderen met een geestelijk en lichamelijke beperking. Er is eigenlijk weinig tot bijna geen contact te krijgen met deze kinderen. De kinderen zijn niet in staat om te praten, handelingen te verrichten en zijn slechtziend tot blind. Heel bijzonder om te zien met hoeveel geduld en op welke wijze het personeel bij ADI toch contact weet te krijgen met deze kinderen. ADI in Jeruzalem biedt onderwijs en zorg aan kinderen en jongvolwassenen. Er zijn kinderen die alleen voor dagopvang komen naar de klas, maar er zijn ook kinderen die 24-uurs zorg en dagopvang krijgen en daardoor intern wonen bij ADI.
Op elke groep kinderen staat een teacher en twee care medewerkers. Na de zorg worden de kinderen het klaslokaal in gebracht en worden ze geholpen met eten. Hierna begint de dagopening, dit gebeurt iedere ochtend zoveel mogelijk op dezelfde wijze. Dit omdat de kinderen zo structuur behouden. Voor iedere activiteit die plaatsvindt, hebben de kinderen bepaalde kaarten zodat de kinderen herkennen wat er, en op welk moment, gaat gebeuren. Bijv. voordat je een kind helpt met eten, houd je de kaart met de lepel voor de ogen van het kind, vertel je wat er gaat gebeuren en laat je de lepel ook daadwerkelijk voelen. De achtergrond van de kaarten zijn allemaal zwart. Dit is gedaan omdat het voorwerp zo het duidelijkst zichtbaar is voor de kinderen. De dagopening bestaat uit ‘boker tov’ (goedemorgen) tegen elkaar ‘zeggen’. Elk kind heeft een persoonlijke kaart met een foto en een bepaald voorwerp/ontwerp op de kaart. De teacher zet muziek op en laat één voor één de kaarten zoveel mogelijk zien en voelen aan alle kinderen, totdat ieder kind is voorgesteld. Op deze manier probeert de teacher de kinderen onderling contact te laten maken. Het is heel bijzonder om dan vervolgens ook echt te zien dat er dan soms opeens bij één van de kinderen een hele grote glimlach op zijn gezicht ontstaat, of spontaan wat begint te ‘brabbelen’. Vervolgens vinden wisselende activiteiten plaats met de kinderen. De teacher vertelt bijvoorbeeld een verhaal door middel van geluiden en/of klanken en laat hierbij de bijbehorende voorwerpen voelen. Of de kinderen krijgen muziekles d.m.v. klanken, zingen en bewegingen maken met de kinderen maakt de muziekdocent contact met kinderen. Kinderen krijgen naast de ‘lessen’ in de klas ook een soort fysiotherapie en/of ademhalingstherapie door verschillende therapeuten. Afgelopen week kwam ook de ‘artist’ docent langs, een soort knutsel juf. Ik was erg benieuwd hoe dit in zijn werk zou gaan, contact krijgen met de kinderen d.m.v. muziek kon ik mij nog voorstellen. Maar hoe kan je deze kinderen nou echt laten ervaren dat ze een knutsel werkje aan het maken zijn… Eigenlijk veel minder ingewikkeld dan ik dacht! De kinderen gingen een masker versieren met glitters. Als eerste houd je het masker goed voor de ogen van het kind, hierna laat je de vormen van het masker voelen door de handen te pakken en de vormen van het masker te laten voelen. Vervolgens doop je de top van de vingers van het kind in een beetje lijm en daarna in de glitters en als laatst smeer je de glitters ‘samen’ uit over het masker. Op deze manier maakt het kind dan toch eigenlijk echt ‘zelf’ zijn eigen kunstwerkje. Heel bijzonder om te zien! Na de activiteiten op de dag worden de kinderen geholpen met de lunch en daarna is het tijd voor hun rust/middagdutje.
Op het moment is het allemaal nog even aftasten wat ze van mij als vrijwilligster verwachten, ze hebben niet vaak internationale vrijwilligers. Wel heb ik deze week een training gehad zodat ik de kinderen nu ‘officieel’ mag ondersteunen met eten geven. Dit omdat het eten geven aan de kinderen vrij complex is wegens slik- en ademhalingsproblemen. De kinderen krijgen daardoor overigens ook allemaal gemalen eten. Ook zijn er kinderen op mijn groep die helemaal niet in staat zijn om eten door te slikken, deze kinderen krijgen hun voeding door middel van een sonde. Deze eerst week was het vooral kennismaken met de kinderen en hoe de dagindeling eruit ziet. Verder heb ik veel contact gelegd met het personeel, erg leuk om even met al die verschillende mensen met verschillende achtergronden een praatje te maken! En zo heb ik zelfs al wat Hebreeuwse woordjes geleerd! De komende weken hoop ik te ontdekken hoe ik het beste tot mijn recht zal komen en hoe ik de teacher en de kinderen het beste hulp kan bieden als vrijwilligster! Ik ben erg benieuwd!
zaterdag 14 maart 2015
Begin ik net een beetje de kinderen en collega’s te kennen in mijn klasje, mag ik onverwacht alweer naar een andere groep toe! Door tekort aan personeel door omstandigheden en omdat ze een nieuw kindje verwachten op de zogenoemde baby groep, hebben ze mij gevraagd of ik wil bijspringen in deze klas omdat ze een extra hand erg goed kunnen gebruiken.
Het was dan van korte duur op de groep waar ik ben begonnen, maar toch al een hele ervaring rijker. Ik heb gezien en mee kunnen helpen hoe er contact word gemaakt met kinderen die eigenlijk ontzettend afgesloten zijn van de ‘echte’ belevingswereld. Het blijft bijzonder om te zien wat voor activiteiten er allemaal voor ze georganiseerd worden. Ik heb o.a. een Poerim feestje meegevierd met de kinderen; schminken, muziek en dans! Ook is een vast onderdeel van Poerim snoep uitdelen, nu had een collega namens haar en de kinderen speciaal voor mij ook een zak snoep meegenomen ontzettend lief! Erg leuk contact opgebouwd met de collega’s op de groep… dus ik zal ze nog missen!
Iet wat onwennig maar met goede zin dinsdag mijn eerste dag op de nieuwe groep gehad. En oow het zijn wel lieverds zeg die kleintjes! Diezelfde morgen gelijk met de kinderen naar de ‘gym’zaal geweest. Dit is een speciale zaal voor de kleintjes met aangepaste schommels, kussens en een grote ballenbak. Dus ik begon mijn dag erg goed; lekker met zo’n klein hummeltje in mijn armen in de ballenbak zitten. 🙂 .
Nu deze kinderen nog zo klein zijn, is qua uiterlijk nog helemaal niet zo goed zichtbaar wat voor ernstige handicaps ze al met zich meedragen op deze jonge leeftijd. Doordat ik een kijk heb kunnen nemen in de oudere groep kinderen heb ik met eigen ogen gezien hoe de toekomst voor deze kleintjes eruit zal zien. Het besef dat ze zo afhankelijk zullen worden is bijna onvoorstelbaar..
Toch is ook zeker nu al zichtbaar dat deze kinderen veel afhankelijker zijn dan ‘gezonde’ kindjes. De babygroep bestaat op dit moment uit 5 kinderen, waarvan er maar één meisje via de normale weg kan eten. Alle andere kinderen krijgen sondevoeding. In de groep zit ook een tweeling, beide hebben een tracheostoma en kunnen niet praten of geluid maken. Contact met hun maken is dan ook erg moeilijk. Elke glimlach die je ze dan toch weet te geven door contact te maken door bijv. muziek of een aanraking is goud waard!
Wat ik zelf erg leuk vind is dat ik op deze groep ook echt meer in de zorg aan het werk ben! Betekend wel wat vroeger m’n bed uit.. maar ach dat moet je er dan ook maar voor over hebben 🙂 . In de ochtend meehelpen met de kindjes wassen en aankleden, luiers verschonen, met de tillift aan de slag, kindjes naar bed brengen voor hun middagdutje en verder de teacher ondersteunen in de klas. De fysiotherapeut gaf aan dat ze wilde gaan kijken of ze me misschien ook wat fysiotherapie gerichte oefeningen aan kan gaan leren om te doen met de kinderen, zodat ik ook hier inzetbaar voor zal worden in de toekomst.
Al met al weer een hoop nieuwe (maar positieve) indrukken!
zondag 10 mei 2015
Wat vliegt de tijd… maar vooral wat geniet ik ontzettend van mijn werk in ADI. In het begin was het zeker even wennen en uitvogelen hoe ik mij het best in kon zetten als vrijwilligster. Maar ondertussen helemaal mijn draai gevonden! ‘s Ochtens starten op de babygroep om mee te helpen met wassen en aankleden, vervolgens naar de vijfde verdieping om op een andere groep mijn ‘vaste’ kindje te helpen met eten geven, daarna sprint ik de trap weer af naar de derde verdieping om de gehele ochtend de teacher en zorgmedewerker te ondersteunen in de babygroep en tegen lunchtijd ga ik weer sportief de trap op om ‘mijn kindje’ nogmaals te helpen met eten geven. Buiten het feit dat ik nu natuurlijk een top conditie heb opgebouwd ervaar ik het zeker als heel positief dat ik op twee verschillende groepen werkzaam ben. Ik heb hierdoor duidelijk het verschil kunnen ervaren hoe de zorg en dagindeling van de babygroep en kindergroep is afgestemd op ieders mogelijkheden en leeftijdsfase. Het blijft zo ontzettend bijzonder en mooi om te zien hoe zwaar-lichamelijk en geestelijk gehandicapte baby’s en/of kinderen op zo’n manier worden geprikkeld dat ze echt wat ervaren van de ‘werkelijke wereld’. Steeds als ik dan zo’n klein kindje met een glimlach op zijn of haar gezicht zie maakt m’n hart een sprongetje! Ook heb ik door het werken op twee groepen natuurlijk dubbel zoveel collega’s ontmoet. Wat ik erg leuk vind want zo heb ik contact opgebouwd met verschillende collega’s met wisselende achtergronden; o.a. Joods en Arabisch.
Aankomende week alweer afscheid gaan nemen op het werk… zo’n gek idee om de kinderen waar je drie maanden voor hebt gezorgd achter te moeten laten. Het liefst zou ik ze stuk voor stuk allemaal meenemen in m’n koffer naar Nederland 🙂 . Maar ook de leuke en bijzondere band die ik hier heb opgebouwd met sommige collega’s zal ik gaan missen… Dus ik ga nog maar even goed genieten van de laatste werk daagjes hier in Jeruzalem!
