Ik ben ondertussen al weer een paar maanden in Nederland, maar ik denk nog vaak terug aan vorig jaar. Toen zat ik namelijk voor elf maanden in Israël. Het begon met een wens die ik al lange tijd had, en die wens was om een poos in het buitenland te wonen en werken. Het was een wat egoïstische droom. Ik wilde meer van de wereld zien, andere culturen meemaken, mooie landschappen zien en op een plek zijn waar niemand me echt kende. Dat was voor mij de definitie van vrijheid en eruit halen wat erin zit.
Goed voorbereid op pad
Ik had al op internet gezocht naar welke opties er waren om dit waar te maken en zo kwam ik uit bij ADI Negev (voorheen ALEH genoemd). Een organisatie die zorg draagt voor mensen met een beperking, opgezet door een legerofficier die een zoon had met een beperking. Er waren mooie voorwaarden voor vrijwilligers en dus heb ik me aangemeld. Ik ben uiteindelijk samen met Debora, een ander vrijwilliger, via de Near East Ministry (NEM) uitgezonden. We kregen vanuit de NEM drie voorbereidingsdagen, waarin we veel informatie kregen over Israël, de geschiedenis, de ervaringen van anderen en andere belangrijke zaken om te weten. Zo konden we dus goed voorbereid op pad gaan. Ik had in Nederland mijn werk opgezegd, afscheid genomen van vrienden en familie en een flinke koffer ingepakt. Op naar Israël voor bijna een jaar. Moeilijk te beseffen wat dat precies inhield.
Joodse en Arabische collega’s
Ik zal proberen samen te vatten hoe ik het jaar heb ervaren en wat ik heb geleerd. De eerste twee dagen werden we opgevangen door de veldleiding van de NEM. Zij wonen in Jeruzalem in een huis met uitzicht op de Oude Stad. Daarna zijn we naar ADI gegaan, in de Negev-woestijn. Het was onwennig in het begin. Ik kende de taal niet, het was er heet, de bewoners en collega’s waar ik mee werkte moest ik leren kennen en zij mij. Er was een vrijwilligershuis waar we kwamen wonen, vijf minuten fietsen van ADI. Daar woonden we met veertien vrijwilligers uit verschillende landen en we deelden de slaapkamer met z’n vieren. Alles was totaal anders. Het was leuk en fijn dat er meerdere Nederlandse vrijwilligers waren, waar ik nu nog contact mee heb. Met de tijd begonnen dingen te wennen. Ik leerde de taal een beetje verstaan en lezen, reisde wat rond, leerde mijn Joodse en Arabische collega’s kennen en begon meer te leren van hun cultuur. Ik vond het fantastisch!
De God van Israël
Wat ik nooit zo had begrepen was dat Joden en christenen veel gemeen hebben. Ik wist nooit precies wat het jodendom inhield, behalve dat ze veel regeltjes hadden, Jezus ook een Jood was en ze er soms typisch uitzagen. Nu weet ik dat zij net als wij in het Oude Testament geloven, maar dat ze Jezus niet kennen zoals wij Hem kennen. Ik vond het zo krachtig om te zien hoe zij het geloof in God boven alles zetten, hoe ze zich in deze tijd aan de regels houden zoals hun geloof het voorschrijft en dat dat generatie op generatie door wordt gegeven. Onze basis is hetzelfde: we geloven beiden in de God die Israël uit Egypte heeft geleid. Wanneer mij werd gevraagd waar ik in geloof, maakte ik bij gebrek aan Hebreeuwse woorden, een kruisje met mijn vingers. Er werd al gauw aangenomen dat ik katholiek was, maar dit was een mooie manier om uit te leggen dat ik in Jezus geloof. En ook in het Oude Testament. Mijn doel was niet om te gaan evangeliseren, maar als het me gevraagd werd legde ik graag uit wat ik vind of hoe ik dingen zie.
Dienen
Wat ik daar voornamelijk wilde doen is dienen. Doen wat nodig was en niet te beroerd zijn om de wat mindere dingen te doen. Niet alleen met woorden, maar vooral met daden. Zowel voor mijn collega’s als de bewoners. Ik wilde liefde geven aan Arabier en Jood. Ik ben met beide vrienden geworden het afgelopen jaar. De situatie tussen Joden en Arabieren is natuurlijk een complexe, maar in ADI zag ik dat ze samen in één huis konden werken. Vooral mooi om te zien, vond ik, dat voor de gehandicapten het helemaal geen punt is of iemand Jood, Arabier of Nederlander is. Mede dankzij de veldleiding heb ik veel van het land kunnen leren. Ze namen Debora en mij mee naar verschillende plekken in Israël waar de Bijbel soms tot leven kwam. Verhalen die ik nu lees en denk: hé daar ben ik ook geweest! Doordat ze al lange tijd in Israël wonen, konden ze ons veel over het land vertellen. Mijn tijd in Israël heeft mijn geloof versterkt en ik ben God dankbaar dat hij mij deze tijd gegeven heeft waar ik nog altijd met plezier op terugkijk.
Heleen
Bron: https://www.neareastministry.nl/middenoosten/verhalen-veldwerkers/mijn-tijd-in-israel/
