Tijd voor weer een vrijwilligersdag: bijna alle vrijwilligers van ADI waren bij elkaar. Deze keer bezochten de vrijwilligers van Gedera en Jeruzalem de vrijwilligers in ADI Negev. Na een korte introductie video over ADI Negev, onder het genot van een versnapering, begon de rondleiding over de indrukwekkende faciliteit op een terrein van ca. 10 hectare, waar de ernstig beperkte bewoners van het dorp zich thuis voelen. Elke plant werd hier bewust geplant – zodat er niets mis kan gaan als je ze aanraakt, ruikt of zelfs opeet. Bovendien zijn de hoveniers zelf ook beperkt, ze wonen niet in ADI maar hebben voor het grootste deel nog nooit betaald werk gedaan. Dit ADI-programma maakt ook deel uit van de inspanningen om gehandicapten in de samenleving te integreren.
Onze vrijwilligers genoten van de geuren van de tuinen, het geritsel van bladeren, de schaduwrijke bankjes en de geluiden van de windgongen. Onze gids bracht ons eerst naar het therapeutisch zwembad waar Felix uit Uruguay over zijn vrijwilligerswerk deelde. Hij is arts en vertelde hoe hij verantwoordelijk was voor een autistisch meisje en haar begeleide in het zwembad en oefeningen met haar deed. In eerste instantie begreep hij het doel van deze therapie niet helemaal. Maar beetje bij beetje zag hij, naast het plezier van in het water zijn, zichtbaar positieve fysieke effecten van de therapie. Daar de gewrichten en spieren in het water beter kunnen bewegen, werden de aanvankelijk blauwe en koude voeten roze, dankzij de betere doorstroming. Naast het welzijn veroorzaakt dit ook de preventie van trombose. De beweging is ook belangrijk voor de ademhaling. Mensen die meestal zitten of liggen hebben de neiging ontstekingen van de luchtwegen te krijgen daar zich meer slijm verzamelt. De rechtopstaande houding in het water en de beweging gaan dit tegen. Felix is enthousiast over zijn werk en je kunt het zien.
De rondleiding ging verder en stopte in het kleine ziekenhuis, waar de meest kwetsbaren wonen. Onder hen zijn vier baby’s. Hierover vertelde Hadassah uit Zuid-Afrika die momenteel met haar twee collega’s uit Nederland, het “grootmoedertrio” van ADI Negev vormt. Deze capabele dames zorgen voor deze vier ernstig zieke kinderen in ploegen, zelfs ‘s nachts. Twee van de kinderen hebben een waterhoofdje (hydrocephalus). Hadassah en haar collega’s zorgen voor de kinderen door met hen te praten, ze vast te houden en te helpen met baden. De levensverwachting van deze kinderen in het ADI ziekenhuisje is niet hoog. Wanneer ik aan Hadassah vraag hoe zij dit aanpakt, zegt ze: “Je moet dat vanuit een ander, hoger perspectief zien. Ik dank God elke dag. Ik dank Hem dat hij dit kind nog een dag heeft gegeven. En dat ik het kind wat liefde mocht geven en zijn leven een beetje aangenamer kon maken. En men hoopt altijd op een wonder. Soms gebeuren ze, de wonderen. Hier is een 4-jarige jongen. Ze gaven hem geen jaar, nu kan hij zelfs lopen en wat praten”.
Van daar gaan we naar de manege en de kinderboerderij. Daar horen de vrijwilligers over het belang van therapie met dieren. Hoe de bewoners onafhankelijker worden door interactie met dieren, hoe zij hun keuze en voorkeur leren uiten.
Dan is het tijd om verder te gaan naar Kibboets Shoval. Vrijwilligerscoördinator Michal Shani heeft een rondleiding georganiseerd over de kibboets waar ze woont en opgroeide.
Maar eerst is er lunch. Uitgebreid, smakelijk en gratis. De vrijwilligers mogen wel eens verwend worden omdat hun dagelijkse werk niet gemakkelijk is.
Onze eerste stop na het eten is naast het oudste gebouw van de kibboets, waar we van Micky te horen krijgen hoe het er aan toeging in 1946, toen 20 zeer jonge en gemotiveerde mensen een kibboets in de woestijn begonnen te bouwen. Een enkele tent in het midden van de woestijn. Nu is de kibboets een bloeiende groene omgeving met woonhuizen, gemeenschappelijke ruimtes, kleuterscholen, stallen en grote velden. Sindsdien is er veel veranderd. Mindy, die in de jaren 70 als een vrijwilliger bij de kibboets kwam en daarna hier getrouwd is, vertelt ons op een heuvel met uitzicht op de kibboets, hoe het toen was en dat nog werkelijk alles gemeenschappelijk was en de kinderen nog in kindertehuizen sliepen.
Aan het eind is er ook een ritje op een tractor met wagen naar de schijnbaar oneindige wortel, aardappel en graanvelden, en ons verteld werd over de irrigatie van deze groene oase. Dit onder het genot van verse muntthee en opnieuw een versnapering op picknickkleden. Ondanks de idylle zijn de kinderen van ADI zijn op één of andere manier altijd alomtegenwoordig. Max vertelt me zijn verhaal en waarom vrijwilligerswerk bij ADI zijn leven veranderde. Maar daar zal ik je volgende keer over vertellen….
