Deze zomer werd het vrijwilligersteam in ADI Negev versterkt door een aantal terugkomers. Het werk was ze zo goed bevallen dat ze het niet konden laten om ‘hun’ bewoners nogmaals op te zoeken. Dit kunnen wij natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Wij bedanken Janine, Jacob, Jessie en Venla voor hun blijvende inzet voor ADI. Wij zijn jullie dankbaar voor jullie inzet en grote hart voor onze bewoners. Onderstaand de ervaringen van drie van onze terugkomers!
Janine
In de zomer van 2017 ben ik voor de eerste keer vrijwilliger geweest bij ADI samen met mijn broer Jacob. Ik wilde iets voor het volk van God betekenen en een tijdje doorbrengen in Israël omdat dit toch wel een beetje als thuis voelt. Ik heb van deze keuze zeker geen spijt gehad! Het was zelfs zo’n mooie ervaring dat ik niet kon wachten om dit jaar terug te komen. De eerste dagen terug in ADI moest ik even wennen en ik moest opnieuw een band opbouwen met mijn bewoners. Maar al snel vond ik mijn draai en ik vond het werk zelfs nog leuker en mooier dan vorig jaar!
Ik streefde er elke werkdag naar om het de bewoners zoveel mogelijk naar de zin en blij te maken en ze met liefde te behandelen. Ik heb geleerd mij helemaal vrij te voelen om te zingen voor mijn bewoners en de gekste dingen te verzinnen om ze blij te maken. Dit vond ik prachtig! Nu ik weer thuis ben mis ik het enorm. Als ik een mooi lied hoor dan denk ik aan mijn bewoners die hier ook van zouden genieten. Als iemand een duim opsteekt, denk ik aan de bewoner die we geleerd hebben een duim op te steken. Soms denk ik eraan hoe leuk of grappig een bewoner altijd lachte en dan maakt me dat gelukkig. De bewoners van mijn huis in ADI hebben echt een plekje in mijn hart veroverd en ik kan niet wachten om ze nog een keer te zien!
ADI is een bijzondere plek waar kinderen en volwassenen met een ernstig meervoudige handicap behandeld worden met respect en liefde, waar zowel Jood als Moslim welkom is. Het is bijzonder om te zien dat er geen probleem is in de omgang tussen verschillende achtergronden en religies. Er wordt samengewerkt om ADI een bijzondere plek te laten zijn en als vrijwilliger kun je daar je steentje aan bijdragen.
Jessie
Het was zo gaaf om iedereen weer te zien! Hoewel ik de meeste vrijwilligers niet kende, voelde het vrijwilligershuis meteen weer als thuis. Toen we gesetteld waren, nam Peter-Paul (vrijwilligerscoördinator) ons mee naar ADI om te kijken bij onze woningen voordat we weer zouden beginnen. Ik kwam binnen in ‘mijn’ huisje en ontdekte tot mijn grote vreugde dat sommige bewoners me nog herkenden! Een enorme blijdschap en liefde overspoelde me. Elke keer als ik ADI binnen kom lopen ben ik verbaasd hoeveel liefde je kunt voelen voor mensen. ADI is echt een thuis! Dit is ook de reden dat ik ben teruggekomen.
De liefde die de verzorgers aan de bewoners geven is heel bijzonder om te zien. Ook is er van de verzorgers veel waardering naar de vrijwilligers toe. Dit jaar heb ik ook de mogelijkheid gekregen om mee te helpen op de paardenranch. Dit was een fijne manier om tot rust te komen, mensen te leren kennen en hun verhalen te horen! Al met al heb ik weer enorm genoten van mijn tijd in ADI. De vrijwilligers met wie ik heb samengewerkt zijn gaan voelen als familie. Iedereen, met name de bewoners en de verzorgers, zal voor altijd een plekje hebben in mijn hart!
Jacob
Vorig jaar hebben mijn zusje en ik vrijwilligerswerk gedaan bij ADI Negev. De tijd die we daar toen hebben doorgebracht, overtrof alle verwachtingen! De huidige Nederlandse vrijwilligerscoördinator bij ADI Negev (Peter Paul) leerde mij de bewoners te helpen vanuit het principe: “Hoe zou jij geholpen willen worden als je in hun schoenen zou staan?”. Het is bijzonder om vervolgens te merken dat het de bewoners blijdschap geeft dat er mensen om hen heen zijn die er voor hen zijn! Daarnaast hebben we vorig jaar ook andere fantastische vrijwilligers mogen ontmoeten en met een paar van hen zijn we deze zomer zelfs teruggegaan naar ADI om weer te helpen!
Toen ik terugkwam ging ik er niet vanuit dat enig bewoner mij zou herkennen. Vanwege de mentale toestand leek het mij niet realistisch om daar vanuit te gaan. Vreemd genoeg voelde het voor mij heel vertrouwd om weer terug te zijn in het huis en voelde het alsof ik niet was weggeweest. Natuurlijk moest ik even wennen aan het werk en, zoals altijd, stelde ik veel vragen. Desondanks heb ik vele bewoners in een korte tijd beter leren kennen. Vlak voordat ik vorig jaar weer terugging naar Nederland kwam ik er op de laatste dag, tot mijn verbazing, achter dat een bewoner blind was. Ik had het al die tijd niet door! Dit jaar zat ik bij dezelfde bewoner en ik was een beetje mijn Hebreeuws aan het oefenen wat door de tijd heen al iets beter was geworden. Plotseling merkte ik dat deze bewoner, ondanks zijn spierziektes, reageerde op mijn Hebreeuws! Ik was compleet verbaasd! Het was voor het eerst in al die tijd dat het lukte om zo met hem te communiceren! Voor mij is dat het bijzondere van het werk bij ADI. Elke dag opnieuw leer je meer en tegelijkertijd neem je iets kostbaars mee voor in je verdere leven. De waarde van gedeelde vreugde of de hulp in nood is onbetaalbaar en laat zich niet uitdrukken in geld! Het is een eer om degene te mogen zijn om te helpen of om goed te mogen doen, want stiekem word je er zelf ook blij van.
