De nasleep van de conflicten in de zomer van 2014
Met onze blikken gericht op Gaza-stad vertelt de Joodse Nitai over zijn leven op kibbutz Alumim. Deze nederzetting bevindt zich op slechts een kleine drie kilometer bij Gaza-stad vandaan. Vanuit onze werkplek in de Negev woestijn waar we de medewerker Nitai ontmoet hebben, zijn we naar de kibbutz gereden. Nitai rijdt ons met de auto rond over het terrein. Wanneer we eenmaal aan de achterzijde van de kibbutz zijn aangekomen, wijst Nitai de hekwerken aan die een permanente bescherming vormen rond de kibbutz. Tussen de hekwerken door kunnen we Gaza-stad zien liggen. Verbijsterd kijken mijn twee medevrijwilligers en ik naar de plaats die geregeld prominent in het nieuws komt. Nitai vervolgt zijn verhaal en vertelt dat het er al een tijdje rustig bijligt. Ondanks dat zegt hij nadrukkelijk: ‘Tell them at home, the only thing we want is peace’.
In de zomer van 2014 hadden we dit echter niet op deze wijze mee kunnen maken. In het huis van Nitai blikt hij met zijn vrouw terug op deze tijd. Ze laten ons de schuilplaats zien, wat officieel de slaapkamer van hun jongste dochters is. Wanneer in de zomer van 2014 het luchtalarm klonk snelde iedereen zich naar de dichtstbijzijnde veilige ruimte. De nachten brachten ze met de hele familie in de schuilplaats van hun huis door. De gebouwen voor kinderopvang en scholen hadden een soort harnassen gekregen, zodat het gehele gebouw als bunker fungeerde. Ondertussen probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn om me in deze situatie te bevinden. Aanvankelijk had ik geen idee wat de bedoeling zou zijn wanneer het luchtalarm af zou gaan tijdens mijn verblijf in Israël. Hoogstwaarschijnlijk zou ik denken dat het een oefening is, zoals dat in Nederland de eerste maandag van de maand om 12:00 het geval is.
Toen ik de volgende dag op mijn werk in een instelling voor meervoudig gehandicapten terugkwam, besloot ik in gesprek te gaan met medewerksters. Een hele opgave, er was namelijk een zekere taalbarrière door mijn kennis van Hebreeuws en het aantal woorden wat de gemiddelde medewerkster Engels spreekt. Na verloop van tijd weet een Joods-Russische medewerkster enkele woorden te vinden. Ze wijst naar klein raam helemaal bovenin de muur, ‘Gift from Gaza’, vertelt ze erbij. Met handen en voeten voegt ze eraan toe dat het in zomer van 2014 is gebeurd.
Aan het eind van de werkdag hoor ik via een andere medewerkster dat het luchtalarm meerdere keren per dag klonk in die periode. De medewerksters moesten dan in eerste instantie zichzelf in veiligheid brengen in een schuilplaats en indien mogelijk enkele bewoners in rolstoelen verplaatsen. Op tijdstippen dat bewoners gedoucht werden of ze in bed lagen waren de medewerkers hulpeloos. Ze kunnen onmogelijk binnen vijfenveertig seconden een beperkte volwassene optillen en naar de veilige ruimte verplaatsen. Terwijl ze terugdenkt aan deze periode doet ze haar hoofddoek weer om haar hoofd. Deze andere medewerkster is een moslimvrouw die zich klaarmaakt om weer terug te gaan naar het bedoeïendorp waar ze woont. Samen met joden, christenen en andere moslims verzorgt ze dagelijks verschillende meervoudige hulpbehoevende beperkten. Ze besluit met te zeggen dat het werk nog beter uitgevoerd zou kunnen worden wanneer er, naast vrede op de werkvloer ook vrede in de omgeving is.
Bron: https://joellevandijkblog.wordpress.com/2016/09/20/twee-culturen-een-wens/
