Ik ben nog niet half uit het vliegtuig, of ik word er al uitgepikt door de Israëlische douane. Na een aantal vragen mag ik gelukkig weer verder lopen. Maar bij de paspoortencontrole beginnen de problemen pas echt.
De man in het hokje vertrouwt me voor geen cent en stuurt me door naar een speciale wachtkamer waar verdachte reizigers gespannen hun oordeel afwachten. Ik heb de afgelopen 24 uur nauwelijks geslapen en ben beducht dat ik alles over mezelf ben vergeten als ze me straks gaan ondervragen.
HELDER MOMENT
Mijn paspoort verdwijnt in een kantoortje en het volgende uur word ik ondervraagd door verschillende mannen, steeds met een camera voor mijn neus. Tussen twee ondervragingen door schiet me in een helder moment iets te binnen: ik heb nog twee Palestijnse contacten uit Hebron in mijn telefoon staan. Snel wissen! Dat was een goede zet, want in het gesprek dat volgt gaat de man mijn contactenlijst door.
GEEN SMARTPHONE
Ik reis op een studentenvisum, maar ben geen student in Israël meer en ik beweer dat ik vrijwilligerswerk ga doen in de Negev-woestijn. Maar waar de mannen zich vooral het hoofd over breken is dat ik geen smartphone heb. Ook hebben ze niks over me kunnen vinden op internet, zoals een Facebook-profiel of Instagram of iets dergelijks.
ONSCHULDIG
Tijdens de laatste – en langste – ondervraging doet de man alsof ik lieg: ik houd vol dat ik niet bij het checkpoint van Ramallah ben geweest en hij houdt vol dat zijn computer andere feiten over mij heeft. Ik ga bijna aan mezelf twijfelen, maar gelukkig besluit de beste man uiteindelijk dat ik betrouwbaar en onschuldig ben. Pfff! Welkom in Israël!
“Ik slaap bovenin een stapelbed met onder mij een Hare Krishna-vrouw uit Noorwegen – een heel vreemd figuur met verf op haar gezicht en een donkere zonnebril die ze ’s avonds ook ophoudt.”
HARE KRISHNA
Mijn eerste nacht breng ik door in Tel Aviv in een veel te krap hostelletje pal aan zee. Ik slaap bovenin een stapelbed met onder mij een Hare Krishna-vrouw uit Noorwegen – een heel vreemd figuur met verf op haar gezicht en een donkere zonnebril die ze ’s avonds ook ophoudt. Ik heb het hele jaar nog niet zo goed geslapen als deze nacht: als ik wakker word kijk ik snel op mijn telefoon naar de datum omdat ik denk dat ik twee dagen heb geslapen. Dit blijkt mee te vallen: het is nog maar zes uur ’s ochtends.
BETER KAN NIET!
Deze ochtend zit ik drie hele uren op het strand en alles wat ik doe is voor me uit staren. Ik denk terug aan de afgelopen weken van mijn saaie scriptie en aan mijn vrienden die ik vaarwel heb gezegd – al is het maar voor even. Er liggen twee hete zomermaanden voor me zónder studie, zónder internet en mét vrienden ín het bruisende Israël! Beter kan niet! 🙂
Nu mij bijna de toegang tot Israël is ontzegd, zal ik de komende tijd trouwens wel twee keer nadenken voordat ik me in betwiste gebieden begeef. Daar gaan mijn wilde plannen voor een bezoek aan Gaza en wellicht Jericho (snif). Zelfs in Israël is het gras voor mij groener bij de buren (lees: zijn de granaatappels zoeter in de Westbank).
Lehitraot! (tot ziens!)
Saskia
Foto: Ariel Schalit/AP
Bron: https://christenenvoorisrael.nl/isreality/welkom-in-israel-soort-van/
