Vroeg in de ochtend loop ik met één van de bewoners over het terrein van ADI-Negev. Het is rustig en we kunnen de warmte van de opkomende zon voelen. We lopen verder en hij maakt een geluid dat betekent ‘stop met het duwen van de rolstoel’. Hij plukt een bloem uit de tuin, draait zich met een grote glimlach op zijn gezicht om en geeft me de bloem. Ik ben helemaal overdonderd! Ik houdt van alle van de bewoners en vooral van deze, en hij geeft me zoveel liefde terug zonder woorden te gebruiken. Op dat moment besloot ik dat ik echt wil werken met deze ongewone doelgroep als verpleegster.
Mensen met een meervoudige beperking worden vaak gezien als buiten de maatschappij staand. Ze worden gezien als nutteloos en sommige mensen zijn zelfs bang voor hen. Maar deze mensen met een beperking zijn puur en uniek. We kunnen zo veel van hen leren, zelfs als ze niet kunnen spreken. Ze leren je dingen in stilte. Ze brengen je terug naar de basis van het leven, waar niets belangrijker is dan liefde.
Toen we terug kwamen van onze wandeling, zit een andere bewoner ongeduldig te wachten tot het zijn beurt is om met mij op pad te gaan! Ja, je wordt wel heel atletisch van het duwen van zoveel rolstoelen! Ik wandel zes weken elke dag met hem. Elke ochtend lopen we dezelfde route. Ten eerste, lopen we door de poort en wachten tot de ‘boem’ die je kunt horen wanneer het hek sluit. Hij houdt van dit geluid en schreeuwt ‘boem’, tegelijkertijd met de deur. Dan lopen we in stilte naar de speeltuin, genietend van de wandeling. De schommel is het eerste programmapunt, hij sluit zijn ogen en ontspant. Dan gaan we naar de glijbaan, ik help hem de trap op (dit is het moeilijkste deel van mijn ochtend-fitness). Het duurt even, maar als hij klaar is om te glijden, vertoont zich de grootste glimlach ooit op zijn gezicht.
Deze mensen kunnen in stilte tot je hart spreken. De bewoner die ik hierboven beschreef valt onder de categorie ‘hoog functionerend’, maar op de afdeling wonen ook bewoners die een stuk minder kunnen functioneren. Zelfs voor deze personen is het mogelijk te communiceren in stilte en contact te maken met de verzorgers.
Vroeg in de ochtend zit ik op een stoel en geniet van de rust en stilte om me heen. Alle zorgverleners zijn bezig met wassen en aankleden van de bewoners. Langzaam, komen meer en meer bewoners schoon en aangekleed de kamer binnen. Ik houdt er van om hier te zitten en de dag met hen te beginnen.
Werken bij ADI brengt je terug bij jezelf. Het is een plek waar iedereen mag komen en niemand wordt afgewezen vanwege persoonlijkheid. Ik denk dat je jezelf kunt ontdekken als je hier werkt. De bewoners zijn gevoelig en zijn in staat om te voelen hoe jij je voelt. Je moet jezelf zijn om echt contact met hen te kunnen maken.
Na een paar maanden van afwezigheid kwam ik terug bij ADI-Negev en het voelde alsof ik mijn familie weer ontmoette. Mijn hart smolt toen één van de bewoners mij onmiddellijk herkende. Ik had nooit gedacht dat het werken bij ADI zo’n verschil zou maken in mijn leven, maar dat is zeker het geval! Het geluid van de stilte heeft mijn leven voorgoed veranderd.
Geschreven door Julia Burgers die vrijwilligerswerk deed bij ADI-Negev.
