Toen ik besloot om zes maanden lang vrijwilligerswerk te gaan doen bij ADI Negev na de middelbare school, zonder enige ervaring met mensen met een handicap, had ik niet kunnen dromen dat ik ooit deze plek met al zijn mensen in mijn hart zou sluiten. Vooral huis “Elf”, waar ik voornamelijk werk, heeft met zijn 24 vrouwelijke bewoners mijn dagelijks leven verrijkt.
Door mijn werk bij ADI heb ik al veel mogen leren, vooral om niet te kijken naar oppervlakkigheden. Ik vind het indrukwekkend hoe mijn manier van denken in deze tijd is veranderd. Waar ik vroeger alleen een meisje in een rolstoel zag, zie ik vandaag een impulsief karakter, een sterke wil, een passie voor goed ruikende bloemen, een zwakte voor snoep, een schoenliefhebber, een melkfanaat of een echte dame, die niet zonder haar lippenstift kan en zoveel meer.
Met zoveel verschillende persoonlijkheden kun je elke dag iets nieuws ervaren ondanks de vergelijkbare dag structuur. Niet zelden ben ik onder de indruk als ik me realiseer dat ik een bewoner en haar capaciteiten opnieuw onderschat heb. Elk van de bewoners heeft verschillende talenten en interesses en ik vind het leuk om ze beter te leren kennen en ze daarna te verwennen.
Hier zijn het de kleine dingen die het verschil maken, ik ben blij met elke kleine glimlach, kleine kus in de lucht, een vrolijk wenken of zelfs min of meer stormachtige knuffels.
En hoewel ik geen eerdere ervaring op dit gebied had, besef ik dat ik zoveel te geven heb en dat elke kleine hulp wordt gewaardeerd door het personeel. Alle medewerkers, of het nu Joden of Arabieren zijn, werken elke dag aan hetzelfde doel: het volledige potentieel van elke bewoner te bereiken en om hen een warm en vriendelijk thuis te geven. Elke dag kijk ik uit naar de bewoners en kan ik zeggen dat het voor mij een van de beste beslissingen was om deel te worden van de ADI-familie.
Sarah
