Slechts 20 km van de Gazastrook, gelegen tussen de ‘Orim’ legerbasis en de stad Ofakim, werd ‘ADI Negev – Nahalat Eran’ op miraculeuze wijze gespaard tijdens de Hamas-invasie van 7 oktober. Op dat moment woonden er 170 bewoners met ernstige beperkingen in het dorp, samen met 60 nationale dienstvrijwilligers en 35 gezinnen met jonge kinderen. Tevens werden zo’n 60 revalidatiepatiënten behandeld in het ‘Harvey en Gloria Kaylie Revalidatie Centrum’.
Hoewel Hamas-terroristen het dorp niet binnenkwamen en een busje vol met ADI-personeel met luttele minuten misten, werden veel medewerkers, bewoners en omliggende steden, rechtstreeks getroffen door de aanval. Twee ADI-medewerkers werden in het naastgelegen Ofakim vermoord, netals zeven naaste familieleden van ADI-medewerkers, elders. Doron Almog, voorzitter en oprichter van ‘ADI Negev – Nahalat Eran’ verloor twee familieleden, terwijl drie anderen gegijzeld werden. Talloze ADI-medewerkers brachten uren door in beveiligde kamers, onzeker over hun lot terwijl terroristen door hun tuinen en huizen raasden, alles in zicht verbrandend of vernietigend. In totaal werden 56 ADI-medewerkers oorlogsvluchtelingen, geëvacueerd uit hun huizen. Tweeëndertig medewerkers werden opgeroepen voor onmiddellijke, langdurige reservistendienst.
Dankzij de vrijgevigheid en zorg van toegewijde donateurs kon ‘ADI Negev – Nahalat Eran’ morele, psychologische en emotionele steun bieden, evenals fysieke voorzieningen die onze medewerkers in staat stelden een routineleven te handhaven tijdens deze uitdagende tijden.
Emotionele ondersteuning
Om de ontwikkeling van langdurig trauma te voorkomen, hebben therapeuten van het dorp contact opgenomen met alle ADI-medewerkers en vrijwilligers. Velen hadden te maken met shock, verwarring en gevoelens van angst en verloren veiligheid. Gesprekken met afdelingsdirecteuren stelden ADI-maatschappelijk werkers in staat om medewerkers te identificeren die het meest behoefte hadden aan onmiddellijke interventie. Psychologen van het dorp hebben vele privétherapiesessies gehouden en steungroepen opgericht ꟷdeze zullen waarschijnlijk, met de voortdurende situatie, nog nodig blijven.
Naast medewerkers werden ook ADI-bewoners sterk getroffen door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, waarbij sommigen symptomen van fobie en stress ontwikkelden. Bewoners van ‘Beit Hila’, jonge vrouwen met milde tot matige intellectuele ontwikkelingsstoornissen, werden het meest direct getroffen, aangezien hun geliefde verzorger, Edna Malko (rechts op foto, hieronder), werd vermoord op weg naar huis na haar nachtdienst bij ADI. Maatschappelijk werkers en psychologen van het dorp hebben met bewoners gewerkt om hen te helpen de situatie te begrijpen en om te gaan met hun gevoelens van verlies en verdriet.
Logistieke ondersteuning
Zoals vermeld, zijn vierenvijftig medewerkers van het dorp ꟷallen bewoners uit de directe regioꟷ geëvacueerd uit hun huizen vanwege strenge veiligheidsbeperkingen. Alle geëvacueerden werden overgebracht naar hotels in centraal Israël of Eilat, zonder verwachte terugkeerdatum. Ondanks de bijkomende uitdagingen, kozen een aantal ADI-medewerkers ervoor om terug te keren naar het werk in een poging enige vorm van routine en normaliteit te behouden. Aangezien hun huizen geclassificeerd waren als afgesloten militaire zones, besloot het ADI-dorpsbestuur om specifieke appartementen in het woongedeelte van het dorp toe te wijzen voor gebruik door geëvacueerde gezinnen. Dankzij de financiering van het ‘Noodfonds’ werden deze appartementen ingericht en geschikt gemaakt voor bewoning, inclusief alle benodigde meubels en keukenapparatuur.
Persoonlijke verhalen
Mir Segal werkt als tuinier in het “Gardeners Without Borders” revalidatieve werkgelegenheidsprogramma van ADI Negev, een gelijkwaardige en geschikte werkgelegenheidskans voor mensen met speciale behoeften. Een inwoner van Sderot, de 29-jarige Mir heeft ‘Asperger’-syndroom. Zeven jaar geleden kwam Mir als vrijwilliger voor de nationale dienst naar het revalidatiedorp. Aan het einde van zijn dienst besloot Mir in het dorp te blijven als fulltime medewerker en heeft sindsdien vertrouwen gekregen, vriendschappen opgebouwd en een leven voor zichzelf gecreëerd.
Gelukkig was Mir niet thuis in de zuidelijke stad Sderot op 7 oktober toen Hamas-terroristen de stad binnendrongen, tientallen bewoners doodden en verwondden en de rustige stad meer dan 24 uur lang in een oorlogszone veranderden. Vanwege de onstabiele veiligheidssituatie werden Mir en zijn familie geëvacueerd uit Sderot tot nader order. Helaas had de overheid geen optie voor tijdelijke huisvesting in de buurt van het werk die Mir in staat zou stellen terug te keren naar een normaal levensritme, een factor die essentieel is voor Mirs emotionele en functionele stabiliteit.
De administratie van ADI erkende de noodzaak, en dankzij de vrijgevigheid en steun van het ‘Noodfonds’ kon Mir binnen relatief korte tijd verhuizen naar een volledig gemeubileerd appartementje in het woongedeelte van het dorp. Overweldigd door dankbaarheid en opluchting, is Mir verzekerd van een huis voor de nabije toekomst en kan hij blijven werken, zijn vrienden zien en genieten van een stabiele routine.
Shahar Zafran, een medewerker van de PR-afdeling van ADI, was op de ochtend van 7 oktober thuis in Kibboets ‘Ein HaShlosha’, 2,3 km van de Gazastrook. Tussen waarschuwingssirenes die raketvuur en raketten signaleerden, kon de 23-jarige Shahar geweervuur en geschreeuw in het Arabisch horen. Vanuit haar raam zag ze Hamas-terroristen door haar tuin rennen, alles in zicht omverwerpen en vernietigen.
Shahar en haar verloofde sloten zich op in de beveiligde kamer van hun huis. Na meer dan 30 angstige uren opgesloten in een donkere kamer, niet wetend of ze levend zouden ontsnappen, konden Shahar en haar verloofde eindelijk weg. Bijna onmiddellijk werd Shahar opgeroepen voor reservistendienst in de Gaza-omringende regio.
Vier maanden later werd Shahar ontslagen uit het leger. Zonder ergens heen te gaan en officieel geclassificeerd als een evacuée vanwege de voortdurende veiligheidssituatie, kreeg Shahar een appartement aangeboden in de woonwijk van ADI Negev. Overweldigd door dankbaarheid bij de gedachte dat ze eindelijk kon koken, wassen en voor zichzelf kon zorgen, verhuisde Shahar naar het volledig gemeubileerde appartement, dolblij dat ze eindelijk een plek had om thuis te noemen.
Kort daarna konden Shahar en haar verloofde dankzij de vriendelijkheid en compassie van de gulle donateurs van het ‘Noodfonds’ verder gaan met zoveel mogelijk normaliteit en het huwelijksbootje instappen.
Amy Chayu, inwoner van Kibboets Sa’ad, werkt al meer dan een jaar als ergotherapeut bij ADI Negev. Met haar huis geclassificeerd als een gesloten militaire zone, werden Amy, haar man en twee kinderen geëvacueerd naar een hotel in Eilat waar ze één kamer kregen toegewezen. Amy sprak met haar leidinggevende bij ADI Negev over haar wens om enige vorm van normaliteit terug te brengen in hun leven, en kort daarna kreeg Amy en haar gezin een aanbod om te verhuizen naar een van de appartementen in het woongedeelte van het dorp.
“Na in de krappe omgeving van een kleine hotelkamer te hebben gewoond, ver van onze normale omgeving, kunnen we eindelijk zelfstandig leven, werken en een huishouden runnen. Het leven hier is heel anders dan we gewend waren op onze kibboets, maar er is hier een zeer sterk gemeenschapsgevoel. Iedereen hier heeft ons geaccepteerd en steunt ons, waardoor we ons erg thuis voelen. Het is zo fijn om alle kinderen samen te zien spelen.”
