Julia – 4 oktober 2019
Regelmatig ga ik met kinderen van ADI naar een van de ziekenhuizen of klinieken in Jeruzalem voor diverse onderzoeken. Zo ook vandaag. Ik bereid mijzelf voor en verzamel de dingen die ik onderweg nodig zal hebben. Er wordt mij een brief in de handen gedrukt en ik krijg te horen dat ik met een kindje naar een van de klinieken net buiten Jeruzalem moet voor een ultrasound onderzoek. Niet veel later haal ik het kleine jongetje op uit zijn klasje en samen gaan we op pad.
ADI Jeruzalem is een warm en liefdevol huis voor kinderen met een beperking. ADI gelooft dat elk individu speciaal is en dat elk individu op hetzelfde niveau liefde en respect verdient en de mogelijkheid moet krijgen zich te ontwikkelen tot hun volle potentieel, terwijl zij genieten van kwaliteit van leven.
Voor de kinderen in ADI staat een multidisciplinair team klaar om hen te ondersteunen in alles wat zij nodig hebben. Als je overdag bij ADI bent, kun je zien dat geen van de kinderen in bed ligt. Er is een speciaal dagprogramma opgesteld voor de kinderen. Zo zijn de kinderen opgedeeld in verschillende klassen waar een leraar aanwezig is die inspeelt op de individuele mogelijkheden. Daarnaast vinden er gedurende de gehele dag therapieën plaats, ook in het zwembad. De kinderen gaan ook snoezelen, ook wel MSE (multi-sensory environments) genoemd. Snoezelen gebeurt in een ruimte waarin voorwerpen, beelden, geuren en geluiden de zintuigen aangenaam prikkelen. Dit kan ontspannend werken, agitatie en angst verminderen en de reacties en communicatie stimuleren. Er wordt hard gewerkt om de kinderen ondanks hun ernstige beperkingen te laten genieten van het leven.
Ik loop met het jongetje naar de taxibus die ons naar de kliniek zal brengen en kom een geneeskundestudent tegen die onlangs als vrijwilligster bij ADI is begonnen. Als ik haar vraag of ze zin en tijd heeft om mee te gaan naar het onderzoek, reageert zij enthousiast. Daar kan een geneeskundestudent natuurlijk geen nee tegen zeggen. De taxichauffeur van ADI is zo ingespeeld op het drukke verkeer dat we binnen no-time bij de kliniek zijn. Nou ja kliniek, hij zet ons af in een garage waar vooral heel veel afval ligt en waar grote bestelbussen hun vracht afgeven. Hij vermijdt blijkbaar de drukte van het parkeren op een normale parkeerplaats! Daar staan wij dan, twee Nederlandse meiden in een te warme garage met een jongetje in een rolstoel. Zoals altijd gebeurt er weer iets bijzonders!
De taxichauffeur ratelt in het Hebreeuws waar we naar toe moeten: ‘Je neemt de lift naar de eerste verdieping, gaat dan rechts, vervolgens links en dan een stukje rechtdoor en dan weer rechts en dan…’ Aan zijn routebeschrijving komt geen einde! Even denk ik erover om hem het nog eens uit te laten leggen maar ik besluit om maar gewoon op onderzoek uit te gaan. We nemen de lift naar de eerste verdieping en komen uit in een groot magazijn waar een aantal mensen ons verbaasd aankijken… Blijkbaar is dit niet de afdeling waar we moeten zijn, snel door dus! We gaan alle verdiepingen langs om uiteindelijk weer in de niet al te fris ruikende garage te belanden.
Zoals altijd gebeurt er weer iets bijzonders!
De taxichauffeur die ons op staat te wachten, roept enthousiast dat ik steeds Israëlischer word, zo snel ben ik terug. Als ik hem uitleg dat ik nog niet eens bij de afspraak ben geweest, begint hij heel hard te lachen. We hebben de verkeerde lift genomen. De lift die alleen wordt gebruikt om bestellingen in de diverse magazijnen af te leveren. Al grinnikend besluit hij ons zelf maar onder zijn hoede te nemen en hij navigeert ons naar de kliniek. Gelukkig nog net op tijd voor de afspraak. Toch nog niet Israëlisch genoeg!
OVER DE AUTEUR
Julia woont en werkt in Jeruzalem. Bij ADI zet zij zich in voor de beste zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen. Voor cvi.nl schrijft ze over haar werk bij ADI, maar ook over bijzondere ontmoetingen in Israël.
Bron: https://christenenvoorisrael.nl/2019/10/nog-niet-israelisch-genoeg/
