Maak kennis met Osnat Bloemenstein, een logopediste in zorgdorp ADI Negev – Nachalat Eran.
Vertel ons eens iets over jezelf:
“Ik ben Osnat, onlangs 40 jaar gevierd. Ik kom oorspronkelijk uit het noorden van het land, uit Kirjat Tivon. Ik ben 8 jaar geleden naar het zuiden verhuisd en woon momenteel in kiboets Gavram. Ik ben getrouwd en heb 3 lieve kinderen van 8, 5 en bijna 3 jaar jong. We hebben ook een kleine hond.”
Hoe ben je in het rehabilitatiedorp ADI Negev – Nachalat Eran terechtgekomen?
“Ik zit al 14 jaar in het vak. Eerder werkte ik op een kinderopvang. Tijdens mijn Master-opleiding organiseerde ik samen met een vriendin, een seminar over een patiënt met hersentrauma en haar revalidatie in het Tel Hashomer medisch centrum en terwijl ik daar aan het werk was, begon de wereld van rehabilitatie me te betoveren. Het interesseerde mij enorm. Toen ik over ADI Negev – Nahalat Eran leerde ,was ik verkocht. Ik was op zoek naar een plek met een focus op teamwerk. Zonder aarzelen koos ik voor ADI Negev.”
Heb je altijd al als logopediste willen werken?
“Nee, want ik kende het vak voorheen helemaal niet. Er was een moment dat ik terugkwam van een reis naar Zuid-Amerika en nadacht over wat ik met mijn leven wilde doen. Mijn moeder vertelde me dat ze een beroep tegenkwam dat interessant voor mij zou kunnen zijn dus ging ik naar de website van de universiteit en las erover. Het leek me een fascinerend beroep. Het was voor mij altijd duidelijk dat ik in een therapeutisch beroep zou werken maar, nogmaals, ik was nog niet bekend met logopedie, het is een vrij onbekende niche; het onderwerp van spraak- en taalproblemen.”
Vind je het vak leuk? Zie je de verandering in het veld?
“Ik ervaar veel liefde in het werk. En soms zie je na de behandeling een grote verandering. Ik heb nu een patiënte die een beroerte heeft gehad en daardoor afasie heeft (taalstoornis) met forse communicatieproblemen, een lieve vrouw in een rolstoel die nauwelijks kan praten. Ik werk met haar en hoor nieuwe woorden en ik merk dat elk nieuw woord dat zij uitspreekt, me veel doet. Een ander gebied waar we mee te maken hebben, is het gebied van eten en slikken. We hadden verschillende patiënten die na een beroerte alleen middels sondevoeding konden eten. We hebben een proces doorlopen waarbij we ze van de voedingssondes afhielpen en weer regulier voedsel konden aanbieden. Het is spannend. Ik ontdekte dat ik het erg leuk vind om met volwassenen te werken en ik voelde dat dit de juiste niche is voor mij.”
Osnat voegt daar aan toe: “Mensen komen naar de revalidatie tijdens de moeilijkste periode van hun leven. Ze komen verward en met moeilijkheden aan en dit is een zeer emotionele tijd voor hen. Niet kunnen communiceren met de omgeving is iets dat moeilijk te vatten en te begrijpen is. Praten is iets dat vanzelfsprekend is, dat doen we immers de hele dag met elkaar. Een persoon zonder een communicatieprobleem kan niet begrijpen hoe het is om te leven zonder het vermogen om met zijn omgeving te praten. Daarom is elke kleine verandering die kan worden aangebracht enorm. Maar mijn maatstaf voor succes is niet altijd hun maatstaf voor succes. De patiënt sprak een seconde geleden normaal en hij wil nu weer normaal spreken. Het is in het begin moeilijk voor hen om te accepteren dat dit een proces is. Maar rehabilitatie is een proces dat tijd kost en helaas zijn er geen kortere wegen.”
Zou je communicatietherapeuten aanraden om hier te komen werken?
“Zonder twijel! ADI Negev is een geweldige plek om te werken. Er is hier een uitstekend team van clinici dat alleen maar groeit. Er is een sterk gevoel van teamwerk in de verscheidene teams, een ondersteunende sfeer en het potentieel om zich professioneel te ontwikkelen.”
#Hoe_ADI_gehandicaptenzorg_in_Israël_verandert
Op de foto: Osnat samen met patiënt Guy Rom.
Fotografie: Yoram Ashheim
