Zondagochtend, de ochtend voordat het Loofhuttenfeest begint, kom ik vroeg uit mijn appartementje gestrompeld om naar ADI te gaan. Ik zie dat de buren hun loofhutje zojuist hebben opgezet. De afgelopen dagen heb ik Jeruzalem zien veranderen, overal worden loofhutten neergezet. Restaurants veranderen hun terrassen in een loofhut en ik zie mensen genieten van het feit dat ze hun maaltijden daarin kunnen opeten. Auto’s zie ik volgeladen worden met benodigdheden voor het bouwen van een loofhut – er wordt toegeleefd naar een belangrijk feest: Loofhuttenfeest.
Uittocht uit Egypte
Tijdens het Loofhuttenfeest wordt de gebeurtenis van de uittocht uit Egypte herdacht; tijdens de uittocht uit Egypte woonden de Israëlieten in hutten. In Leviticus staat beschreven dat elk jaar in de zevende maand zeven dagen lang feest gevierd moet worden ter ere van de Heer. Zeven dagen moet elke geboren Israëliet in een loofhut wonen.
Een uurtje later kom ik aan bij ADI. Voor de ingang van ADI is een grote Loofhut neergezet. Ook de kinderen van ADI zullen gaan genieten van het feest en waar mogelijk plaats nemen in de loofhut. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht bij het idee dat ook voor deze kinderen Loofhuttenfeest een speciale gebeurtenis is. Ik loop naar binnen en een van de bewoners komt in zijn rolstoel naar mij toe gereden. Enthousiast wijst hij naar de loofhut en met wilde armbewegingen probeert hij zijn enthousiasme duidelijk te maken. Maar geen enkele beweging kan zijn enthousiasme beter uitdrukken dan zijn ogen.
Loofhut
Het dak van de loofhut wordt van natuurlijke materialen gemaakt, zoals takken en bladderen van bomen. De loofhut wordt versierd met vruchten. Voor Loofhuttenfeest wordt een bundel gemaakt van een palmtak, twee wilgentakken en drie mirretaken. De bundel wordt een loalav genoemd, hierbij wordt een citrusvrucht (etrog) gevoegd. Deze vier verschillende soorten worden symbool gesteld voor verschillende soorten mensen. Alle mensen zijn verbonden met het Loofhuttenfeest.
Geen enkele beweging kan zijn enthousiasme beter uitdrukken dan zijn ogen.
Tijdens mijn shift in ADI krijg ik de mogelijkheid om aan iemand te vragen wat Loofhuttenfeest voor haar betekent. Zij vertelt mij dat Loofhuttenfeest haar stil zet bij de afhankelijkheid van de Here. ‘Als mens zijn wij heel kwetsbaar. Door tijd door te brengen in de loofhut en als het ware tijdelijk geen huis te hebben om mij te beschermen besef ik mij dat ik volledig afhankelijk ben van G-d. Ik heb het heel goed in mijn leven, maar in alles ben ik afhankelijk van G-d en dat besef ik dubbel zo erg tijdens het Loofhuttenfeest’. Ik luister aandachtig naar haar verhaal, een feest ter ere van de Heer.
Ik verlaat het gebouw van ADI, want mijn shift zit erop. Ik zie kwetsbare kindjes in rolstoelen in de loofhut zitten. Als mensen zijn wij volkomen kwetsbaar en afhankelijk van Hem. Ik dank God dat Hij de kindjes van ADI op het oog heeft.
Julia woont en werkt in Jeruzalem. Bij ADI zet zij zich in voor de beste zorg voor meervoudig gehandicapte kinderen. Voor cvi.nl schrijft ze over haar werk bij ADI, maar ook over bijzondere ontmoetingen in Israël.
