Af en toe gaan pa en moe
Vlakbij ADI Moriah is een grote speeltuin, vorige week gingen een aantal bewoners er naartoe. Precies op het moment dat ik er met mijn ouders langsliep, zag ik één van de verzorgers: Saul. Ik kon het niet maken om zonder een praatje verder te lopen. Al pratend arriveerde Tomr, mijn speelmaatje, ik zei: “Shalom”, en merkte gelijk dat hij mijn stem herkende en om zich heen keek. In plaats van mij zag hij eerst mijn moeder en ze kreeg de grootste knuffel ooit, wat een verrassing. Die vergeet ze nooit meer! Twee dagen eerder waren mijn ouders me komen opzoeken tijdens een werkdag. Ze speelden met mij, Tomr en de blokken mee, wat een lol was dat, je hoeft mekaar niet eens te verstaan!!!
Met ons naar de speeltuin toe
Een paar dagen later waren m’n ouders naar huis en ik aan het werk. Neeria (degene die de uitjes organiseert) kwam naar het jongenshuis om te vertellen dat Victor om half 6 klaar moest zijn. Ik begreep het plan niet helemaal: zo net voor etenstijd. Ook vroeg ik me af of het inclusief of exclusief mijzelf zou zijn, maar dat zijn dingen die je vanzelf merkt als het zover is.
Wat een verrassing, het bleek een uitje naar de grote speeltuin te zijn met alle vier de buitenlandse vrijwilligers en een stuk of 8 bewoners. Inmiddels zijn de 2 Poolse meisjes naar huis en heb ik er een Finse en een Zweedse vriendin voor teruggekregen. Naast Victor ging ook Sjon uit mijn huis mee. Sjon nam uitgebreid de tijd om de glijbaan te beklimmen en eraf te glijden, wat extra aanmoediging bracht hem niet in een hogere versnelling, hij gaat rustig op zijn eigen tempo verder. Twee, drie keer achter elkaar en je bent zo ruim een kwartier verder 😉
Daarna ontdekte hij de carrousel, een paar peuters stonden er ook al in. Met zijn lange benen stapt Sjon zó over de reling, nou ja zó ook dat duurt eventjes… Daarna brengt hij hem rustig in beweging en genieten ze gezamenlijk. Ik kijk liever toe, dat maakt me al duizelig genoeg.
De andere vrijwilligers zaten op de wip, hadden lol voor tien samen met Victor en nog een meisje. De tijd vloog voorbij en na een half uur of drie kwartier gingen we weer terug, precies op tijd voor het avondeten.
Nog meer speelplezier
Voor de middagen heb ik inmiddels een alternatief op blokken bouwen gevonden. Want met stralende ogen wees Tomr naar de bal op de grond. Normaal gesproken probeer ik die zo snel mogelijk weg te moffelen voor Victor die als enthousiast aspirant voetballer graag alles ondersteboven schopt. Nu was Victor boven, dus wilde ik Tomr niet teleurstellen en gooide de bal naar hem. Verbazingwekkend ving hij hem in één keer op en gooide hem naar mij terug. Naast hem zat Eliaf, ja degene van het chipsfestijn (zie één van de vorige blogs). Ik was benieuwd naar zijn reactie, dus gooi de bal ook naar hem.
Eliaf zit ondertussen wat autistisch heen en weer te wiebelen, zijn vinger tikt afwisselend op het bankstel en de muur, toch vangt hij de bal precies op tijd. Teruggooien is teveel gevraagd, hij laat ‘m rustig uit zijn handen op de grond rollen. Maar heej, nu heb ik eindelijk iets ontdekt om hem op een positieve manier te benaderen 🙂 Trots zeg ik: “beseder, joffie, kol bakavod!” (goed, leuk, goed gedaan!), dat is een stuk fijner dan: “nee, zit of ga weg”.
Na een uurtje kan ik geen bal meer zien, echter Tomr kijkt nog net zo blij alsof het de eerste keer is, dus ik besluit om mijn geduld nog wat verder te ontwikkelen. In de opvolgende dagen blijkt dat dit spelletje goed van pas komt terwijl mijn collega’s de tafel gebruiken om de schone was op te vouwen.
Feestelijke verrassing
Op dinsdag 12 september was ik jarig, omdat mijn ouders op bezoek waren, had ik een paar dagen vrij genomen. Ze vertrokken een dag later en op donderdag kreeg ik een verrassing op het werk. Al bij het inklokken zei Kasia: “kijk dat is voor jouw verjaardag”, wat tekeningen op de deur. Ik dacht: het zal wel, geen idee wat er staat… Maar bij het klaslokaal hing de muur ook vol, Saul en Honey kwamen naar me toe om me te feliciteren. Er werd gezongen en ik kreeg zelfs een leuk presentje. Wat een verrassing!
Nog meer feest
Het begin van de herfst is hier het begin van een nieuw jaar, om precies te zijn het jaar 5778. Het Joodse nieuwjaar (Rosh ha Shana) valt in september, dit jaar toevallig op de 21ste. Het wordt gevierd met veel zoetigheid, daarom wens je mekaar ook een goed en zoet nieuwjaar: Shana Tova oe Metoeka. Een aantal ouders kwamen op bezoek en brachten een grote schaal met allerlei snoepjes, koekjes, cake en chocolade mee; voor ons als medewerkers als dank voor het werk wat we doen.
Dit feest duurt 2 dagen en begon op woensdagavond bij zonsondergang tot vrijdagavond, daarna was het Sabbath. Zodoende waren alle winkels vanaf donderdag t/m zaterdag gesloten. Hetgeen ik heb meegekregen van dit feest is dat je geen oliebollen, maar appels met honing eet. Op woensdagavond gaven we er zo ons eigen tintje aan: lekker chocoladecakejes gebakken en daarna opsmikkelen samen met appelpartjes, honing en walnoten. Mmmmmmmmmm!
Op naar de volgende feestdag: Jom Kipoer (grote verzoendag) op 30 september
Bron: Marjan’s Blog
