Shalom, ik ben Jannie Hietland.
Geboren in het jaar 1948, dus 70 jaar oud (trots dat ik in hetzelfde jaar ben geboren dan toen de staat Israel werd uitgeroepen)!
Mijn beroep was verpleegkundige. Maar mijn man en ik zijn nu gepensioneerd. We zijn in het rijke bezit van 4 kinderen en 5 kleinkinderen.
Al sinds 2006 mag ik 2 keer per jaar vrijwilligerswerk doen in Israel. Na regelmatig toeristische reizen met man en kinderen naar Israel, groeide er een groot verlangen om iets te mogen doen voor ISRAEL, HET LAND en verlangde ik naar meer contact met het Joodse volk.
Mijn motivatie daarbij is vooral een bemoediging te mogen zijn, maar nog veel meer te verootmoedigen voor de tragische geschiedenis die wij als christenen hebben t.a.v Gods volk.
Deuren gingen open…..
En ik was heel blij toen ik voor de eerste keer in januari 2006 naar Jeruzalem mocht gaan om op de ziekenafdeling van een bejaardenhuis te gaan helpen.
Mijn enthousiasme was groot en vele keren volgden, op verschillende plaatsen in HET LAND. Maar deze keer (februari 2019), “begon het weer te kriebelen!”
Maar er bleek nergens een plaats (teveel vrijwilligers, voor te wenig plaatsen). Dan maar een keer overslaan….? Maar eigenlijk was dat geen optie! Totdat mijn contactpersoon van de st. HIP, Het Israel Project, mij vroeg om bij gehandicapte kinderen in ADI-Negev te gaan helpen.
“Jazeker wil ik dat wel!” zei ik in mijn enthousiasme, en de contacten met ADI-Negev kwamen op gang. Gaandeweg vroeg ik me ook wel af of ik dat wel zou kunnen, ik was per slot (al) 70 jaar. Bovendien was de leeftijdsgrens 65 voor ADI.
Dat begrijp ik ook heel goed, want je hebt per slot als leidinggevenden een grote verantwoordelijkheid voor wie je in “huis” haalt. Maar, bedankt Simon, dat ik toch mocht komen!!! Ik was superblij!
De eerste rondleiding was wel even “een knopje om” bij het zien van zoveel: “disabled children”. Maar wat heb je een goede job verricht Peter-Paul, om alles te vertellen over ADI, dank daarvoor!
Nooit zal ik mijn eerste indruk vergeten wat ik zag: Een jongetje van ongeveer 2 jaar in een sta-stoeltje, met een koptelefoontje op zijn hoofdje. Hij kon op geen enkele manier communiceren met zijn omgeving.
Maar elke keer als hij een beetje zijn hoofdje bewoog, ging er een trommeltje spelen en kreeg hij vette complimenten van zijn verzorgster. Zo mag hij langzaamaan leren dat met bewegingen van zijn hoofd, communicatie mogelijk gaat worden.
“Om hier met 100% inzet, misschien 1 procent vooruitgang te boeken!!!”
Ongelofelijk wat een inzet en geduld en wat een liefde voor deze kinderen klein en groot. Dat vooral viel me op: de vele mogelijkheden en enorme liefde en inzet van begeleiders.
Of zoals ik naar mijn man schreef: “Om hier met 100% inzet, misschien 1 procent vooruitgang te boeken!!!”
Peter-Paul bedankt voor je mooie rondleiding en wat nam je de tijd ervoor!
De volgende dag bij Michal op kantoor. Ik was opnieuw verbaasd dat ze zeker een uur van haar kostbare tijd heeft uitgetrokken om mij te leren kennen, wie ik was en wat ik deed en waarom…..
Tsjonge, dit had ik nog nooit eerder zo meegemaakt!
EN NU AAN DE SLAG…!
Ik kreeg een woonhuis (nr.11) toegewezen, met 24 jonge meisjes. En dit huis is onderverdeeld in 4 units van 6 meisjes, waarvan me al werd verteld dat deze unit de “intensive care” is van dit huis.
Dat was al snel duidelijk, er was zo goed als geen communicatie mogelijk met deze meisjes. Maar ik zei tegen mezelf: Jannie, geef jezelf de tijd om deze kinderen te leren kennen!” En zo was het ook precies.
Het werk werd steeds mooier naar mate je de gewoontes en karaktertjes leert kennen, en ik ontdekte dat je heel soms toch een lach of een gebaar van een kus terug kreeg, zo lief! Gaandeweg ga je van deze kinderen houden en voel je dat er enigszins een band ontstaat.
Ze zijn zo afhankelijk van de liefde en zorg van ons, maar ook: wat zijn ze het waard om het bovenstaande onvoorwaardelijk te geven.
Zeer onder de indruk was ik ook van de “Bat Shiroet” de prachtige jonge vrouwen die vervangende dienstplicht doen in ADI (vaak uit religieuze overwegingen).
Hun enorme inzet, hun enthousiasme, liefde en eindelooos geduld, waren voor mij een groot voorbeeld en zal ik niet snel weer vergeten.
כלה כבוד להן…. Grandioos!
Het wonen in het vrijwilligershuis in Maslul, met 3 a 4 andere vrijwilligers was voor mij een heerlijke ervaring. Ik hou van het kibboets-leven, en een een Moshav is een beetje te vergelijken met een kibboets.
En dan s’morgens op mijn fietsje naar “ADI”, met wijds uitzicht over de Negevwoestijn, mijmerend hoe dankbaar en gelukkig ik me voel, dat ik dit mocht en kon doen.
En grote dank ook aan mijn man die me elke keer weer deze ruimte geeft!
Het voelde voor mij als: Een zeer rijke ervaring, bij en met kostbare pareltjes!!
