In de woestijn wonen parels

Tijdens de vakantieweek “Voor elkaar” van de Hervormde vrouwenbond voor ZMLK, die ik als staflid al jaren mag doen, kwam via vrienden ADI op mijn pad. Eerst zouden we met een groep vriendinnen gaan maar uiteindelijk bleef ik alleen over. Ik dacht ach laat maar! Steeds hoorde ik om me heen, je moet gaan t’is echt wat voor jou!

Met dank aan het thuisfront mocht ik een maand naar ADI Negev. Een nieuw avontuur tegemoet, m’n Engels is wel niet van hoog niveau maar de liefde voor deze mensen heeft een grote plaats in mijn hart. Met het lied van Sela in m’n hart kon ik gaan.

Zegen mij op de weg die ik moet gaan. Zegen mij op de plek waar ik zal staan. Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt. O God zegen mij alle dagen lang! En het lied gaat verder met: Vader maak ons tot een zegen hier in de woestijn. Wachtend op uw milde regen, om zelf een bron te zijn. Met een hart vol vrede zijn wij zegenend nabij van Uw liefde delend waarin wij zelf tot bron van zegen zijn

Op de afdeling werkte ik voornamelijk met baby’s, mijn taak was hier de kindertjes aankleden, bedje verschonen, flesjes geven, masseren en knuffelen en af en toe een frisse neus halen in het mooie park. Als er even tijd over was ging ik even verder kijken op de afdeling waar ik hier en daar even bij sprong.

De schoolklas voor jonge kinderen, de massage ruimte voor jong volwassen die geprikkeld worden door geluid of materialen en niet te vergeten de mooie snoezel ruimte. Op deze afdeling kwamen de jonge diertjes uit de safari regelmatig op bezoek om heerlijk te knuffelen met de bewoners, wat hun ook erg goed deed. Prachtig om te zien als erg een lach op hun gezicht verschijnt door contact met een dier dat even liefde komt geven. De bewoners gaan je na een week goed herkennen en dat laten ze merken door een lach of spontaan geluid want verder communiceren, kunnen ze bijna niet.

“weet je, hier liggen de knapste kinderen want zij verstaan elke taal.”

Zo ontmoette ik iemand die Russisch tegen een meisje sprak , ik zei: “Hey kom je uit Rusland?” (Ik herkende dit omdat ik zelf een beetje die taal spreek.) Ja,zei hij, van oorsprong uit Azerbeidzjan, maar weet je, hier liggen de knapste kinderen want zij verstaan elke taal. En dat heb ik zelf ook ondervonden. Het is de taal van de liefde! Om mij heen werkte ik met allerlei geloven en culturen en dat voelde heel fijn, vooral de opgewekte Bath Sheroet meisjes die enthousiast hun tijd door brachten met wie dan ook. Leven en dood liggen dicht naast elkaar. Zo ervoer ik het op een sabbatsmorgen toen ik aan kwam op m’n werk, ze waren aan het vechten voor het leven van m’n kleine zwakke vriendje, helaas moest hij het verliezen maar de momentjes die ik met hem heb gehad bewaar ik diep in m’n hart…. De pauzes waren erg gezellig, even met de andere vollunteers buiten genieten van elkaars ervaringen en de verzorgde maaltijd wat altijd een verrassing was.

Maar na een week voelde ik dat dit werk mij geen energie gaf; er zat te weinig uitdaging voor mij in. Dankzij de organisatie mocht ik gedeeltelijk gaan werken in huis nummer 8 met dames van 16-40 jr. Het niveau is erg laag en het contact met hun is weinig. In dit huis was mijn taak als ze ‘s morgens door hun begeleidsters waren gedoucht en ze kwamen in de huiskamer, hun sokken en schoenen aan te doen en heerlijk hun haren föhnen en ze er verzorgd uit te laten zien door iets leuks van hun haar te maken. Daarna helpen met het ontbijt en dan op weg naar de dagbesteding om van klei mooie dingen te maken voor de verkoop. Tussendoor hun fruitsnack en een bezoek aan de ZOO was een leuke onderbreking. Heel bijzonder dat ze met een soort “spraakschotel” (zo noem ik het maar) iedereen persoonlijk begroeten en zo even aandacht krijgen dat ze echt welkom zijn. Ook in de plantentunnel maken ze samen met de leiding fleurige creaties. Dan wordt het weer tijd om terug te gaan naar de dagbesteding in het gebouw waar allicht nog een verfklus staat te wacht onder leiding van pottenbakster Diana. Deze dame doet haar werk met hart en ziel al vele jaren en na het werk wordt er heerlijk gezongen en de Djambee bespeelt door enthousiaste meiden waar menig gezicht van gaat stralen en hun lichaamstaal doet mee.

Dan wordt het tijd om terug te gaan naar huis 8 omdat daar weer een maaltijd klaar staat voor de bewoners en ik hun daar bij mag helpen. Het servies in de keuken opruimen en tafels weer schoonmaken en ieder persoonlijk gaat een middagdutje doen en ik stop ze lekker toe. De vuilnis en het wasgoed weg brengen naar de verzamelplaats en m’n dienst zit er op, de tijd vliegt voorbij en ik rij op m’n mountainbike weer voldaan naar huis.

“de liefde in je hart die bewaar je maar even, want liefde is er juist om weg te geven.”

In m’n vrije tijd ging ik vaak fietsen of trok er met een andere vrijwilligers op uit om per fiets, bus of trein te genieten van dit mooie land. We bezochten Eshkol park, Jeruzalem, Mitzpe Ramon met een ov kom je overal en is goed te doen. Je leeft echt tussen de bevolking en je maakt veel contact met mensen, mijn ervaring is, ze zijn erg vriendelijk en behulpzaam daar kunnen wij als westerlingen veel van leren. Genieten in en van de natuur krijg je er gratis bij, de uitgestrekte citrusvelden en de heerlijke cactusvruchten die ik dan mee nam voor mijn huisgenoten om ook eens te proberen.

M’n maand is omgevlogen, met mooie herinneringen en een stuk ervaring om er te kunnen zijn voor deze “Parels” in de woestijn keerde ik terug naar huis. Hopelijk niet voor de laatste keer, want “de liefde in je hart die bewaar je maar even, want liefde is er juist om weg te geven”.

Veel liefs Marjoleen