Van Zuid-Afrika naar Gedera

Ik ben een oma, 71 jaar oud, die 3 voor maanden naar ADI ging, vertrok en nu voor nog eens 6 maanden terugkwam.

Het begon allemaal met een droom. Vanwege mijn leeftijd wilde ik weten of er nog iets was dat God wilde dat ik voor Hem zou doen. Ik vroeg Hem om het mij in een droom te geven. Hoewel ik ’s nachts meerdere keren wakker werd, had ik geen dromen. Maar de volgende ochtend werd mijn dochter wakker en vertelde me dat ze een droom had over mij waarin ik samenwerkte met Jezus en zorgde voor mensen op een groene berg zoals het in de Bijbel wordt geschetst. Dus vroeg ze Hem waarom er zoveel mensen waren en Hij zei: “Omdat er zoveel mensen in nood zijn”. Ik realiseerde me toen dat God me niet de droom kon toevertrouwen, omdat ik het zou hebben afgedaan als een verlangen van m’n eigen hart en niet van Hem.

Een paar jaren gingen voorbij en terwijl ik God aan deze droom herinnerde ꟷ want de tijd was perfect en ik was nog steeds in goede gezondheid, realiseerde ik me dat ik zoveel van kinderen hou; ik zou graag met kinderen willen werken!

Een vriend van mij kwam op bezoek en ik vertelde hem over de wens van mijn hart en hij vertelde me over ADI. Hij dacht dat het voor mij een geweldige kans zou kunnen zijn. Ik ging naar de website van ADI en zag dat ze alleen vrijwilligers nemen tot de leeftijd van 65 jaar. Ik dacht bij mezelf dat dat niet waar kon zijn, want waarom heeft God mij anders deze gelegenheid getoond? Ik schreef een e-mail aan ADI met de vraag of ze bereid zouden zijn mij, een vrouw van 70 jaar oud, als vrijwilliger te accepteren. Ze schreven me terug en zeiden dat ik een doktersverklaring moest overleggen en als ik in goede gezondheid was, ze me zouden kunnen accepteren. Gelukkig noemden ze niet “fit”…. En toen begon de strijd toen ik Hebreeuws probeerde te leren. Maar zodra ik hier kwam en Hebreeuwse woorden begon te gebruiken, werd het geleidelijk veel gemakkelijker. Maar ik realiseer me ook dat van hen houden en terug glimlachen een taal op zichzelf is.

En zo ben ik bij ADI Gedera terecht gekomen. De beste plaats ooit. Gevuld met emotie en verwachting, had ik alleen het gevoel dat ik Gods wil uitvoer. Hij voorzag me in elk detail. Ik ervaar de beste waarden bij ADI Gedera; liefdevolle vriendelijkheid, toewijding, respect en empathie.

Ik zal mijn eerste dag hier nooit vergeten. Ik kon de tranen van dankbaarheid voor deze geweldige kans niet bedwingen. De grote lachende gezichten van de kinderen en het personeel, kijkend naar hen die zorg dragen voor deze kwetsbare kinderen en zij die me toestaan deel uit te maken van dit alles: geef ze een knuffel als ze verdrietig of gekwetst zijn, raak ze aan en praat zachtjes tegen ze als ze ney lekker in hun vel zitten. Ze houden van muziek, dansen en zingen en ik vind het leuk om met ze mee te doen en gekke bewegingen te maken om ze aan het lachen te maken.

Het beste welkom was toen ik terugkeerde naar ADI Gedera nadat ik twee maanden was weggeweest. Die gezichten toen ze me weer zagen! Ze riepen mijn naam en renden gewoon met open armen naar me toe. Het doofstomme meisje toont me met haar gebaren dat ze om me huilde.

Het belangrijkste voor mij is om ze gelukkig te maken. Maar er zijn dagen dat ik voel dat ze me meer geven dan ik hen kan geven. Ze voelen als de mijne en zorgen ervoor dat ik me zo gewaardeerd voel.

De vrijwilligers van Gedera zijn kanjers en ondanks de grote generatie- en culturele kloof, zijn we hecht en maken we om de beurt een maaltijd en hebben we onze eigen erev Shabbat.
Ik voel me zo nederig en dankbaar dat ik hier ben en kijk uit naar de komende 6 maanden!
Ik ben door heel Israël geweest om historische plaatsen te bezoeken tijdens mijn vrije dagen, maar ik hou gewoon van Gedera. Als het niet voor mijn geweldige, zorgzame en liefhebbende kinderen en kleinkinderen was, zie ik hier voor altijd blijven.