Een paar grote ogen. Een verbaasde blik, die overging in een blik van herkenning en blijdschap. Twee grote uitgestrekte armen van de jongeman in de rolstoel. Klanken van vreugde en blijdschap klonken over zijn lippen. Een stevige omarming met een dikke knuffel volgde ……………………..
Zo was ons welkom (de afgelopen zomervakantie) na twee jaar weg te zijn geweest. Tal (de jongeman) herkende ons na twee jaar afwezigheid. Ik kan moeilijk omschrijven, wat er dan door je heen gaat. Woorden schieten te kort, wanneer de emoties de overhand hebben. Je voelt je “thuiskomen” in de ADI-familie.
Twee jaar geleden hebben mijn vrouw Tiny en ik (Jasper) voor het eerst vrijwilligerswerk bij ADI in Jeruzalem gedaan. Ruim vier weken, die voorbijvlogen door het ontzettend mooie werk, wat wij met deze kinderen (soms zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt) mochten doen. Genieten van de kleine dingen van het leven. Je nuttig voelen bij de voorkomende werkzaamheden: helpen met het eten geven bij het ontbijt en de lunch, helpen bij het tanden poetsen, helpen bij het maken van het toilet, helpen bij de verschillende activiteiten, contacten en gesprekken met de medewerkers van ADI, de andere “volunteers” en ook de “gesprekken” met de ouders (die vaak de Engelse taal niet beheersten) van de kinderen, die ook af en toe hun kind kwamen bezoeken.
Maar ook (na werktijd) het dwalen door Jeruzalem met de Kotel (Klaagmuur), de Soukh’s (steegjes met allemaal winkeltjes) en alle andere beziens- en bezoekswaardigheden. De tijd vliegt gewoon voorbij.
Toen we afgelopen zomer terugkwamen bij “onze” kinderen voelde het gewoon meteen weer goed. We hoefden niet te wennen. Het was alsof we niet weg waren geweest. Ook de contacten met de leidinggevenden en de medewerkers verliepen goed. Ook hier herkenning en hernieuwing van het contact.
Na een aantal dagen op de afdeling van “onze” kinderen aan het werk te zijn geweest, werden we gevraagd om kinderen van ADI, die in het ziekenhuis lagen, te bezoeken. Dat hield in, dat we ongeveer 8 uur (van 7.00 tot 15.00 uur) aan bed zaten bij het kind, als vertegenwoordiger of aanspreekpunt van de ouders en ADI. Maar ook moest af en toe de alarmbel ingedrukt worden, omdat het kind het heel benauwd had, zodat de verpleegster moest komen.
Soms kwamen de ouders ook hun kind bezoeken, zodat je in gesprek met de ouders kwam. Enkele kinderen lagen op de Intensive Care van het Shaare Zedek-ziekenhuis. Bij het verzorgen van de kinderen mochten we af en toe ook hand- en spandiensten verrichten, zoals bij voorbeeld helpen bij het opnieuw opmaken van het bed en het wassen en “verschonen” van het kind.
Zo hebben we 5 dagen op het ziekenhuis mogen doorbrengen.
De andere dagen hebben we bij de kinderen op de afdeling van het ADI-gebouw in Jeruzalem doorgebracht. Ook nu weer na werktijd dwalen door de oude stad van Jeruzalem. We liepen meestal in onze ADI-Tshirts. Hierdoor werden we vaak aangesproken door mensen in de stad, de bus of de Lightrail (tram): “Werken jullie bij ADI?”, “Waar komen jullie vandaan?”, “Waarom doen jullie dat werk?” U snapt natuurlijk wel, dat we op deze manier mooie gesprekken hadden met (voor ons) wildvreemde mensen. We konden de mensen vertellen over ADI, de kinderen van ADI, maar ook over de “drive”, die we hebben om dit werk te mogen en te kunnen doen. Dit soort contacten krijg je niet, wanneer je met een groepsreis door Israël toert.
Maar helaas …………. door de routine van elke dag vloog de tijd ook nu weer voorbij. Voordat je het weet, zit de tijd er weer op.
Aan het eind van deze werkperiode weer de onvermijdelijke vraag: “Komen jullie volgend jaar ook weer terug?”
Ons hart zegt van ja, maar ook wij hebben kinderen en kleinkinderen, waarmee je een gedeelte van de vakantie door willen brengen. Onze leeftijd is 57 jaar (Jasper) en 53 jaar (Tiny). Wij weten ook niet wat de toekomst ons brengt. Dus zeggen we tegen de mensen van ADI: “Misschien”.
Ons voornemen is in ieder geval wel om D.V. iedere twee jaar een gedeelte van onze vakantie bij de ADI-kinderen door te brengen.
Ook in Nederland mogen we ons voor onze ADI-kinderen inzetten: in oktober hebben we een ADI-standje mogen bemensen tijdens een concert van Yonathan Razel in Assen.
Mocht u na het lezen van dit artikeltje nieuwsgierig zijn en nadere informatie willen hebben? Neem dan contact op met de mensen van ADI!
Misschien ontmoeten we elkaar dan wel een keertje. Volgend jaar in Jeruzalem?
