Op zaterdagochtend 7 oktober werd Israël met afgrijzen wakker toen duizenden Hamas-terroristen en Gazanen eem groot aantal dorpen, militaire bases en een drukbezocht muziekfeest nabij de kiboets ‘Be’eri’ in de Negevwoestijn infiltreerden. Op het feest werden direct honderden aanwezigen op gruwelijke wijze vermoord en velen raakten gewond. Tegelijkertijd werden duizenden raketten vanuit de Gazastrook op zuid- en centraal Israël en Jeruzalem e.o. afgevuurd met heel veel schade en honderden gewonden als gevolg -tevens werden honderden burgers en soldaten ontvoerd naar de Gazastrook.
Die verschrikkelijke ochtend bereikten tientallen Hamas-terroristen ook de directe omgeving van ‘ADI Negev – Nahalat Eran’ wat hemelsbreed circa 20 kilometer van de Gazastrook ligt verwijderd. Terroristen reden letterlijk langs ADI Negev over de naastgelegen ‘Route 241’, meters verwijderd van het rehabilitatiedorp. Luttele ogenblikken eerder verlieten twee minibusjes, gevuld met ADI medisch personeel ‘Route 241’ en reden het terrein van ADI Negev op.
We beseffen dat hier een wonder heeft plaatsgevonden. Maar het mocht niet voor iedereen zo aflopen.
ADI-werkneemster Edna Malkamo arriveerde in haar woonplaats Ofakim, kort nadat tientallen van deze Hamas-terorristen de stad waren binnengereden en lukraak om zich heen begonnen te schieten. De terroristen drongen ook woningen binnen en beschoten elk persoon dat zich op straat bevond. Edna, net klaar met haar nachtdienst belandde in het spervuur en werd op slag gedood. Niet lang daarna verloren we nog een ADI-medewerker in Ofakim. Ja’akob Mortov, medewerker van ADI’s workshop, werd tijdens zijn vlucht naar een publieke schuilkelder doodgeschoten.
In totaal zijn er 53 mensen vermoord in Ofakim.
Het Israël wat we kennen van voor 7 oktober is een ander Israël vandaag de dag. De oorlog en later volgende en nog steeds voortdurende grondoperatie in de Gazastrook hebben een gigantisch effect (gehad) op de Israëlische maatschappij op elke mogelijk manier. Er heerst angst en onzekerheid maar ook hoop. Hoop op een adequate reactie die Israël’s veiligheid zal waarborgen voor toekomstige generaties. De eenheid die duidelijk is waar te nemen binnen bijna alle segmenten van de Israëlische bevolking is van historische proportie -en ook hier bestaat de hoop dat dit zal voortduren. Ook “na de oorlog”.
Bij ADI gaat het werk door. Vooral nu. We kampen met een tekort aan personeel -veel echtgenoten en echtgenotes zijn opgeroepen voor reservedienst en niet alle scholen en opvangstructuren werken volledig -en een aantal collega’s waren voor lange tijd ontheemd. Enkele families wonen nu bij ons in het dorp, in appartementen die werden gebouwd voor internationale vrijwilligers en nationale dienst- jongens en meiden.
We hebben dankzij de enorm gulle hulp van zovelen van jullie en partnerorganisaties uit heel de wereld (waaronder Christenen voor Israël en ‘Israël Actie’ in Nederland!) heel veel waar kunnen maken waaronder het opzetten van een ‘noodvleugel’. Deze hebben wij kunnen openen middels intensieve renovatie van bestaande ruimtes en de aanschaf van essentieel medisch apparatuur dat daar en in het ziekenhuis wordt gebruikt. We voorzien tientallen burgers en soldaten uit heel de regio met de meest professionele zorg en persoonlijke aandacht. Ook hebben wij dagverblijven op kunnen richten voor kinderen voor personeel zodat het personeel door kan blijven werken.
We worden bij ADI gesterkt door uw interesse, vriendschap, gebeden en financiele ondersteuning. Samen maken we dit allemaal mogelijk en staan we niet alleen zuid-Israël en Jeruzalem bij tijdens deze heel uitdagende tijden maar ook de rest van het land. Onze dank is groot. ‘Am Yisraël Chai!’, het Joodse volk leeft!
