Shira is lerares op de school voor speciaal onderwijs in “Adi Negev – Nahalat Eran”. De studenten die in haar poëzieklas deelnemen, zijn studenten met een matige tot ernstige handicap. Shira slaagt erin om met hen te communiceren via vele en gevarieerde communicatiemiddelen. Afbeeldingen, uitdrukkingen en een ‘focussysteem’, een systeem waarmee leerlingen zich op iPads kunnen uiten met behulp van vragen, alles wordt met veel liefde toegepast.
Vertel ons over jezelf:
“Mijn naam is Shira Levy, moeder van vier kinderen, ik ben 27 jaar oud en ik woon in Ofakim. Ik geef les aan een meisjesklas en ik vind het erg leuk om in het dorp te werken. Er is hier een geweldig team beschikbaar voor de kinderen. Een team dat echt met hart en ziel voor de klas staat. Ik merk dat er echt waarde wordt gehecht aan broederschap en teamwork.”
Hoe ben je bij ADI terecht gekomen?
“Ik heb eerder bij reguliere onderwijsinstellingen gewerkt, waar ik les gaf aan gemiddeld 30 studenten per klas. Maar ik voelde dat ik op zoek was naar iets anders, iets meer dan dat, wellicht iets uitdagender. Ik hoorde over ADI Negev via bedrijven die regelmatig op de campus van ADI werken en velen kennen ADI Negev omdat het ook in de omgeving ligt. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Ik raakte erg enthousiast over de lesmanieren en de school zelf en na ongeveer 3 weken begon ik in eerste instantie als assistente. Na ongeveer twee jaar leidde ik voor het eerst zelfstandig een klas binnen ADI’s speciale onderwijssysteem.”
Vind je het leuk om leraar te zijn?
“Ja, absoluut. Je investeert als lerares enorm in de kinderen. En soms denk je, hoe krijg ik iets ‘terug’? En dan merk je de vooruitgangen op bij de kinderen. De persoonlijke vorderingen in het leren en het opnemen van pas geleerde lessen en de doelen die worden bereikt. Dat is echt is geweldig om te zien. In het begin ben je er misschien niet geheel bewust van tot hoeveel de kinderen in staat zijn te leren en op te nemen. Bij een baan zoals deze moet je echt het gevoel hebben dat je alles geeft, alleen zo krijg je terug.”
Een jaar geleden had ik een zeer uitdagende klas en ik kreeg te horen: “Poëzie hoe ga je dat redden?” Elke leerling had meerdere uitdagingen van cognitieve of motorische achtergerond, maar dit ging ook vaak gepaard met diverse syndromen en gedragsproblemen. Ik zei tegen mezelf, dit is de klas die ik toevertrouwd heb gekregen, dit gaat me lukken! Vooral de eerste maand was erg uitdagend, maar na drie maanden verbeterde het gedrag wonderbaarlijk. Het viel ook mijn collega’s op dat de bewoners bekend zijn met lezen en de meesten van hen kennen de cijfers. We organiseerden een wedstrijd met prijzen en motiveerde hen het beste te geven. Aan het eind van de schoolweek beloonde ik de kinderen die zich netjes gedroegen tijdens de week met een medaille. En ik belde de ouders en vertelde hen: “Jullie hebben een geweldig kind, dat zich de afgelopen ze week fantastisch gedragen heeft.”
“Dit was voor de ouders zo fijn om te horen en het gaf hen energie. En de leerlingen hoorden het gesprek, dat had natuurlijk ook een heel positief en motiverend effect.”
Er wordt gezegd dat het moeilijk is om leraar te zijn in Israël. Hoe is het om leraar te zijn in een klas met leerlingen met een matige tot ernstige handicap?
“Je bent enorm toegewijd aan de plek, aan de studenten en het personeel. De studenten op onze school hebben een routine. Het is daarom moeilijk voor hen om met veranderingen om te gaan. Zelfs op mijn vrije dag is het moeilijk voor hen wanneer vervangend personeel dan voor de klas staat. Er wordt inderdaad gezegd dat leraar zijn in Israël een uitdaging is en dat het niet gemakkelijk is. Het vergt enorme toewijding. En je hebt een grote verantwoordelijkheid voor deze kinderen. Maar als je de vooruitgang en het doorzettingsvermogen van deze leerlingen ziet, is dat het allemaal waard.”
