Nu ik terug ben in Nederland praat ik nog elke dag met mijn beste vriendin Enice over onze geweldige ervaringen die we tijdens onze periode in Israël bij ADI hebben opgedaan.
Bij ADI heb ik geleerd dat de kleine dingen het verschil kunnen maken. Dit heeft wel een tijdje geduurd. In mijn eerste weken vond ik het best moeilijk om mijn plekje te vinden tussen al mijn collega’s die een andere taal spreken dan ik. Op een gegeven moment begon ik de manier van werken te begrijpen en werd het duidelijk wat er van mij werd verwacht. Nu was mijn Hebreeuws niet geweldig, maar toch begrepen we elkaar. Met de bewoners, vond ik dit nog lastiger. In het ziekenhuis, waar ik als eerste vrijwilliger mocht werken, verblijven mensen met slechte lichamelijke condities. Dat wil zeggen dat de meesten van hen in een rolstoel zitten, niet kunnen praten en nauwelijks kunnen bewegen. Sommigen van hen maakten zelfs geen oogcontact en hoe is het dan mogelijk om op één of andere manier contact met deze mensen te maken? Na een aantal weken vond ik hier het antwoord op.
Op een gewone ochtend, was ik bezig om één van de bewoners klaar te maken voor de dag. Ondanks hun slechte lichamelijke toestand, vond ik het altijd belangrijk dat ze er verzorgd uitzagen. Omdat ik van vlechten maken houd, leek het me een mooie kans om hiermee weer eens te oefenen. Eén van de meisjes heeft ontzettend mooi lang haar, dus dat kwam goed uit. Ik streek wat met mijn handen door haar haar en probeerde iets te maken. Af en toe praatte ik tegen haar, gewoon in het Urkers hoor, want bij de bewoners gaat het om de klanken. Opeens zag ik een traan op haar wang verschijnen. In de dagen daarvoor had iemand me verteld dat ze huilt, wanneer ze blij is. Voor het eerst zag ik dat dit ernstig gehandicapte meisje me waardering gaf voor mijn werk en dat deed best wat met me. Misschien heb ik het al die tijd niet willen zien, of begreep ik de manier van communiceren niet, maar dit moment zal ik niet snel vergeten. Deze voor mij kleine moeite had toch meer effect dan ik had verwacht.
Foto’s: Lub Post, Urkerland
