Het werk met mensen met een ernstige verstandelijke beperking kun je naar mijn inzicht alleen doen als je jezelf wilt en kunt inleven in deze prachtige mensen! Soms moet je dus dingen doen met het schaamrood op je kaken, maar je leert denken: laat anderen maar denken.
Soms moet je de dingen ervaren die zij elke dag meemaken. In Nederland hebben we weleens met een teamvergadering verdikt drinken en gemalen voedsel gegeten. We hadden veel lol met elkaar maar kwamen ook tot conclusies dat sommige dingen echt onaangenaam waren.
Nu we mogen dienen bij @adi_negev_jerusalem zie ik ook nieuwe dingen die ik wil ervaren. Over dit apparaat was ik licht cynisch. Dit apparaat helpt om meer lucht te krijgen en je longen schoon te maken. Ik vroeg aan de fysiotherapeut hoe het voelt. Ze bood mij aan om het te ervaren. En daar ging ik! Eerlijk is eerlijk, ik deed stoer maar toen er een collega binnen kwam lopen voelde ik me hoogst ongemakkelijk. Zat ik daar met een apparaat voor de longen van de bewoners. Maar hoe cynisch ook was, het helpt wel degelijk! Ik zal geen details geven! Later kwam een collega vragen of ik echt dat apparaat had uitgeprobeerd. Het leuke is dat je dan de ruimte hebt om te zeggen dat ik wil weten wat de bewoners elke dag voelen en ervaren!
En laat ik ook gelijk eerlijk zijn: ik kan nog zoveel uitproberen, maar zij hebben er elke dag mee te dealen. Vinden begeleiders dat je rolstoel op de rem moet staan, en je wilt graag een rondje rijden of zijn ze juist te lui om je rolstoel op de rem te zetten en bij elke beweging die je maakt voel je ook je stoel bewegen, of beslist de begeleider dat je moet eten terwijl je misselijk bent of je krijgt niet meer eten want je eet zo langzaam maar je hebt nog trek?
Alsjeblieft bidt voor de begeleiders dat ze de juiste signalen zien en de juiste keuzes maken! Ik gun deze bewoners het allerbeste, en dat kan niet zonder hulp van God
