We hebben vandaag (11 augustus 2016) onze laatste “werkdag” bij ADI Jeruzalem erop zitten. We hebben vandaag afscheid genomen van het personeel en de kinderen. Dat was best wel een emotionele belevenis. Het vrijwilligerswerk bij ADI heeft best wel diepgang. Je bouwt samen een band op, wat meer is dan alleen een werkrelatie met de medewerkers en de kinderen. We hebben het werk niet alleen met onze handen en ons verstand gedaan, maar vooral met ons hart (en gevoel).
En als je afscheid neemt, dan kijk je terug. Dat hebben wij ook gedaan.
Hoe begon het allemaal voor ons?
In de januari- of februari-uitgave van 2015 van Christenen voor Israël stond een oproep voor vrijwilligers voor ADI. Dit wekte direct al onze interesse, maar was dit ook wel wat voor ons?
Op 6 maart 2015 hebben we een mailtje gestuurd naar Shraga Evers met een aantal vragen over de te verrichten werkzaamheden en …….. of onze leeftijd geen probleem zou zijn (we zijn namelijk ondertussen al 54 en 51 jaar jong).
Op 9 maart 2015 kregen we al een retourmailtje met aanvullende informatie en ………… onze leeftijd was geen probleem. Shraga geeft aan: “………….. als het goed is, bevindt u zich op dit moment in het hoogtepunt van uw jeugd”.
Toch zijn we in 2015 nog niet gegaan, omdat we al vakantie hadden besproken met onze kinderen. We spraken af, dat we begin 2016 weer contact zouden opnemen.
Dat hebben we in januari 2016 gedaan en toen ging alles snel: gezondheidsverklaringen, verklaring omtrent gedrag, referenties opgeven, formulieren van ADI invullen, enz.
Toen alle formulieren geregeld en geaccepteerd waren konden we de vliegreis boeken en onderdak regelen, want dat zat bij ADI Jeruzalem er niet bij in.
Simon (die ondertussen de vrijwilligerscoördinator was), was ons bij alles erg behulpzaam. Hij bracht ons ook in contact met iemand, die een kamer in Jeruzalem verhuurde.
En dan is het zover.
Maandagmorgen 18 juli zijn we om 06.00 uur vertrokken vanaf Schiphol. Om 11.30 uur geland op Ben Goerion Airport. Met de sherut naar ons woonadres. Om 15.00 uur waren we gesetteld en hebben we koffie gedronken met onze gastvrouw. Om 18.00 uur kwam Simon langs om het één en ander te regelen voor onze eerste werkdag (kaarten voor het vervoer met trein en bus, werktijden, enz).
Dinsdag 19 juli was onze eerste werkdag. Met een beetje gezonde spanning zijn we op weg gegaan. Hoe zal deze dag verlopen? Welk werk zullen we moeten doen? Hoe zullen de mensen en de kinderen zijn? Het laatste gedeelte zijn we samen met Simon naar ADI gelopen. Daar aangekomen hebben we eerst een intakegesprek met Rachely gehad, waarbij gekeken is naar onze interesses en waar we het beste geplaatst konden worden. Na dit gesprek zijn we in een klasje met een zestal jongeren tussen de 20 en 30 jaar geplaatst. We hebben kennis gemaakt met het personeel en de kinderen van deze klas. Op een groep van 6 à 7 kinderen zit een “juf” en twee begeleiders voor hulp.
De werkzaamheden.
Elke dag heeft ongeveer dezelfde indeling, alleen kan de hoofdactiviteit per dag verschillen. De vaste regelmaat is goed voor de kinderen, maar zou voor sommige vrijwilligers saai kunnen zijn.
Wanneer wij bij een normale werkdag om half 9 komen, zijn de kinderen vaak nog aan het ontbijten. Wij proberen hierbij dan te helpen, hoewel er ook kinderen bij zijn, die zelfstandig kunnen eten.
Dagopening
Wanneer het ontbijten, tandenpoetsen en toilet maken (huidcrème voor de meisjes en deodorant voor de jongens) klaar is, wordt er een soort dagopening gedaan door de docente. Eén van de kinderen deelt kaartjes uit waarop een foto van het betreffende kind staat. Op deze manier leren de kinderen elkaar kennen. Dan komt de juf langs en moeten de kinderen hun kaartje op een bord “plakken”. Dan komt er een kaartje langs de kinderen met het symbool voor een “kring”. Dit symbool is voelbaar en zichtbaar. Er zit namelijk ook een blind meisje in de groep. De kinderen kunnen hieraan voelen en weten dan, dat de dagopening gaat beginnen. Dan gaat er een kaartje rond met een aantal bolletjes: 1 bolletje betekent, dat het vandaag de eerste dag van de week is (zondag). 
Een kaartje met 5 bolletjes geeft aan, dat het de vijfde dag van de week is (donderdag). Ook deze bolletjes zijn voelbaar en zichtbaar. Op deze manier wordt de kinderen het tijdsbesef bijgebracht, voor wat betreft de dagen van de week. Daarna worden bij de kinderen om de beurt de handen gewassen en een soort gebed opgezegd via een soort recorder, waarop de docente het gebed inspreekt. Wanneer de kinderen dan de knop van de recorder indrukken, dan lijkt het of het kind zelf het gebed uitspreekt. Geen van de kinderen kan “normaal” praten.
Activiteiten
Vervolgens worden er dan (meestal) een aantal kinderen met de parallelklas uitgewisseld om met een activiteit te beginnen. Dit kan heel verschillend zijn.
Er is een groep, waarbij één kind klei platwalst tot 5 mm dikte. Een ander kind perst uit deze plat gewalste klei allerlei vormpjes. Een tweetal andere kinderen gaan deze (gedroogde) vormpjes beschilderen (uiteraard gebeurd dit met medewerking van vrijwilligers en begeleiders). Deze onderdelen vormen onderdelen van artikelen, die ADI verkoopt.
Een andere groep kinderen knipt papier op maat en maakt hier een soort boekje van. Een ander kind beschildert een stuk karton voor het boekje. Zo worden de kinderen gestimuleerd om iets te doen.
Wat we zelf hebben moeten leren is, dat we moeten denken in mogelijkheden, die de kinderen zelf kunnen doen. Wij waren in het begin veel te veel geneigd om te helpen. Het doen stimuleert de kinderen om zelf bepaalde vaardigheden te ontwikkelen. Dit vinden wij een heel sterk punt van ADI.
Tussen de activiteiten door kan er in eens een kind worden opgehaald voor bijvoorbeeld fysiotherapie of een doktersbezoek, maar soms komt er ook nog even familie langs voor een bezoekje. Maar er zijn ook andere activiteiten.
Soms krijgen de leerlingen “gewoon” les. Eén van deze lessen ging over de zon. De kinderen konden ervaren door een ballon met warm water te bevoelen, dat de zon warm is. En wanneer ze in de zon komen, dat ze zich moeten beschermen met zonnebrandmiddel (waarmee ze dan ook ingesmeerd werden), een pet op je hoofd en een zonnebril op. Vervolgens gingen we naar buiten in de zon. Zo wordt op een heel erg praktische manier lesgegeven.
Een andere les ging over het kopen van etenswaren. Dit hebben we ook praktisch in de praktijk gebracht op de Yehudamarket: elk kind kreeg de opdracht om een bepaalde fruitsoort te kopen, zodat je aan het eind van de inkopen een zestal verschillende fruitsoorten had. Deze werden dan gezamenlijk bekeken, bevoeld en ook geproefd.
Zo varieerde het elke dag wat de inhoud van de les betreft. De indeling was meestal hetzelfde, maar de inhoud was af en toe anders.
Middageten
Ook met het middageten verleenden we allerlei hand- en spandiensten, zoals het helpen bij het geven van het eten, schoonmaken en opruimen.
Na het middageten hielpen we met de kinderen naar bed brengen.
Daarna (het is dan meestal half 2) zat ons werk er op. We hadden de rest van de middag en de avond voor ons zelf.
In deze vier weken hebben we zo’n beetje heel Jeruzalem verkend. Alle highlights hebben we één of meerdere keren bezocht.
Afscheid
Op deze manier hebben we vier weken lang ons werk bij ADI gedaan. Soms had je het gevoel, dat je “niets” deed. We zaten (vooral in het begin) veel te veel in onze Nederlandse “prestatiemodus”. Maar het “er zijn” voor de kinderen, het helpen, het bezighouden, maar ook het geven van een knuffel, een kleine nek- of handmassage werd ontzettend gewaardeerd door de kinderen. De medewerkers hadden dan ook af en toe tijd om andere dingen te doen, die ook nodig waren. Wanneer je na twee vrije dagen (weekend) terugkomt en de reacties van de kinderen ziet op jouw komst, dan is dat hartverwarmend. Je merkt gewoon, dat ze je gemist hebben.
En dan breekt voor ons donderdag 11 augustus aan. Onze laatste werkdag. We zagen er best wel een beetje tegenop. We hadden een aantal chocoladecakes gekocht om te trakteren. De dag begint normaal met de “dagopening”. Vervolgens krijgen we namens de medewerkers een bos bloemen aangeboden. Dan moet je naar woorden zoeken om te bedanken, zo voelden we ons overweldigd door dit gebaar. Vervolgens wordt ons door de kinderen en de medewerkers een “afscheidsparty op het zonnedak van het ADI-gebouw aangeboden. Er is wat lekkers en natuurlijk ……… muziek hoort er bij Israëlische feestjes ook bij. Met waterpistolen hebben de kinderen (en de medewerkers) elkaar nat gespoten.
Dan krijgen we het moment, waarop we afscheidscadeautjes krijgen aangeboden: twee fotolijstjes. Op de ene een collage van foto’s, waarop wij met de kinderen in allerlei situaties staan. Op de andere een bedankbrief van de kinderen. Wij kunnen niet onder woorden brengen, welke emoties dit bij ons naar boven bracht: dankbaarheid (dat ons werk zo gewaardeerd werd door medewerkers en kinderen), blijdschap (dat we dit dankbare werk mochten doen) en ook een beetje verdriet (dat aan dit mooie deel in ons leven een einde is gekomen).
Daarna hebben we nog een afscheidsrondje langs de verschillende managers en andere medewerkers gemaakt. Je hoorde van iedereen, dat ze het fijn hebben gevonden, dat wij hier ons werk hebben gedaan. De reacties gingen dieper dan gewoon wat beleefdheidsuitwisselingen. Dat konden we bij een tweetal managers zien, dat ze tranen in hun ogen hadden. De eerste dag hadden ze een beetje met ons in de maag gezeten, maar ze hadden genoten van de manier waarop wij met de kinderen omgingen en in korte tijd in de ADI-familie een plaatsje hadden gekregen. Ook al hadden de kinderen soms hun driftbuien, wij bleven rustig en raakten niet in paniek. Ook de uitnodiging: “De deur staat hier altijd open voor jullie”, deed ons goed.
Het was voor ons een “vakantie” om nooit meer te vergeten.
We willen “ons verhaal” eindigen met de woorden, waarmee we dit verhaal ook begonnen zijn: Wanneer je vrijwilligerswerk bij ADI wilt gaan doen, doe dat dan niet alleen met je verstand, maar vooral ook met je hart en gevoel!
Shalom
