Al weer heel wat jaren heeft Christenen voor Israël een goede vriendschapsband met ADI in Israël. Deze organisatie zet zich in voor meervoudig gehandicapte kinderen. De corona-epidemie maakte dat de zorgen om de kwetsbare kinderen van ADI enorm waren.
We spreken met Shraga Evers over hoe het ADI de afgelopen maanden is vergaan, maar we vragen eerst even naar het laatste nieuwtje.
Wat leuk, een nieuwe naam voor ADI! Vertel, wat is die naam, wat betekent het en wat hopen jullie met de nieuwe naam te bereiken?
Shraga Evers vertelt ons graag hoe het zit: “De nieuwe naam voor ADI is: Adi. In het Hebreeuws betekent dit een veelzijdige ‘parel’. Het is een nieuwe naam voor een nieuwe weg die de afdeling in Jeruzalem en het zorgdorp in de Negev inslaan. Naast de bestaande zorg voor de bewoners gaan we meer de focus leggen op mensen met een beperking in de maatschappij, en op het verspreiden van onze visie onder de Israëlische bevolking. Dat gaan we doen door meer zorg te verlenen aan mensen met een beperking uit de gemeenschap en door het verwelkomen van meer bezoekers.”
Hoe is het de afgelopen maanden gegaan bij ADI, en in het bijzonder met alle kinderen, tijdens de coronaepidemie?
“Om heel eerlijk te zijn, is het vanaf het eerste moment heel professioneel aangepakt. De directrices van de verschillende afdelingen snapten in een heel vroeg stadium al wat de risico’s waren voor een doelgroep met al een zwak immuunsysteem en fysieke en medische complicaties. Vanaf het eerste begin zijn de afdelingen eigenlijk al in een lockdown gegaan en is het zogenoemde capsulesysteem toegepast. Dit houdt in feite in dat de afdelingen zo veel als mogelijk gesloten waren voor bezoek, dat medewerkers, bewoners en kinderen die van buitenaf komen een of twee keer per week getest worden en dat iedereen in kleine vaste groepjes (capsules) werkt. Doorgaans is het een drukte van jewelste met alle lokale vrijwilligers en bezoekers, maar sinds afgelopen maart is dat allemaal niet meer relevant. Iedereen loopt ‘in vol ornaat’ rond, en dat is wat minder persoonlijk: een mondkapje, overall, spatmasker. Je ziet de gezichten wat minder, het is wennen voor de kinderen, maar we doen ons best voor hen alles zo
goed als normaal te laten doorgaan.”
Waren er zorgen?
“Veel zorgen, constante zorgen. Hoe houd je het virus zo mogelijk buiten de deur; hoe voorzie je de bewoners van een inhoudsvol programma terwijl er, behalve een aantal vaste medewerkers, geen mensen naar binnen mogen? De piek in de ‘zorgen’ was wel tijdens besmettingen die helaas waren opgedoken in de ADI-vestigingen in de Negev en Gedera. Meer dan honderd bewoners en stafleden raakten besmet.”
En waren er ook kleine wondertjes?
“Heel veel wondertjes zelfs! Ondanks de complexe medische condities van de bewoners aan vooral de luchtwegen, zijn vrijwel alle bewoners beter geworden, en dat is wat ons betreft wel een wonder. Helaas zijn twee bewoners overleden. Bij één bewoner weet men niet zeker of het door het virus komt, maar kan het wel aannemelijk zijn. De andere bewoonster is wel duidelijk aan de complicaties van het virus overleden.”
Kun je nu ondanks de crisis wel naar Israël om vrijwilligerswerk te gaan doen?
Met enthousiasme zegt Shraga: “Vrijwilligers behoren tot de enkelingen die het land nog in mogen. Ik zou zeggen, meld je aan! We kijken uit naar jullie komst!”
Hoe kijken de Israëli’s zelf naar de situatie? Kun je op begrip of hulp rekenen?
“Er zijn sinds de eerste lockdown van het voorjaar wel heel veel mensen met onbetaald verlof gestuurd en het percentage werkelozen is door de situatie relatief hoog. In de meeste gezinnen werkten beide ouders al uit financiële noodzaak en redt men het maar net; werkeloos raken kan wel de druppel zijn voor veel gezinnen. De Israëlische
overheid geeft wel uitkeringen, maar het is geen vetpot en vaak veel minder dan men normaal verdient. Veel mensen bieden wel aan om te helpen, ook bij ADI – nu Adi – maar we zien het aantal donaties wel enorm teruglopen, uit Israël en het buitenland. Het zijn onzekere tijden en veel mensen hebben geld verloren. Helaas is liefdadigheid het eerste wat veel mensen opgeven.”
En als we nu toch richting het einde van het jaar gaan: wat is je wens voor het komende jaar?
“Mijn wens is dat we het uitoefenen van liefdadigheid kunnen gaan zien als een levensbehoefte, of in ieder geval als een hoge prioriteit. Uit Jesaja 65:1 leren we volgens de Joodse traditie dat het recht bewaren en de liefdadigheid de verlossing naderbij brengen. In de oorspronkelijke tekst kan het woordje “Ki” – in het Nederlands vertaald met “want… Mijn heil is nabij” – vertaald worden met “opdat/zodat”. G’d zegt ons het recht te bewaren en liefdadigheid uit te oefenen ‘zodat het heil nabij zal zijn…’”
Bron: Israël Aktueel – december 2020
