Stromend water, geluiden die ontstaan doordat de wind door de muziekinstrumenten boven mij blaast, hier en daar een vogel die fluit… Dat zijn de rustgevende geluiden die je hoort wanneer je op shabbat rustig op een bankje in de tuin van ADI Negev zit en je boterham met dadelstroop opeet.
Eg korliem lie?
Mijn eerste werkdag bij ADI zit er alweer bijna op. Zo blij als een kind denk ik terug aan de afgelopen uren. Na een maand of vier ben ik eindelijk weer terug bij de bewoners van Beyt Theesha (‘huis negen’). Super mooi om iedere bewoner weer met zijn eigen unieke trekjes en eigenaardigheden terug te zien. Juist dit heb ik zo gemist aan hen: henzelf, gewoon zoals ze zijn.
Eén van de geluksmomentjes van mijn vorige periode bij ADI was dat één van de bewoners mijn naam kon zeggen. Als het grote moment komt dat ik hem ontmoet vraag ik hem: “Eg korliem lie?” (hoe heet ik?). Hij zegt: Chrystal! Mijn dag kan niet meer stuk! Wauw! Hoe – mooi – is – dat!
Mijn dag kan niet meer stuk! Wauw! Hoe – mooi – is – dat!
Arm in arm
Tijdens het vrijwilligerswerk afgelopen zomer heb ik ook mensen leren kennen in de moshav (klein dorpje) Maslul, waar ik verbleef. Eén van die mensen is een heel lieflijk, wat ouder echtpaar. Ze hebben me uitgenodigd om bij hen Chanoeka te komen vieren. Voor mij de eerste keer dat ik dit joodse feest vier en zo vertellen ze me het een en ander over dit feest. Dan komen we in actie en gaan we met z’n drieën aan een kant van de tafel staan. De kaarsen op de Chanoekia (een speciale menora) worden aangestoken en ze beginnen te bidden en te zingen. Arm in arm staan we daar ik luister en bekijk dit alles met plezier toe.
Sprakeloos
Als we klaar zijn gaan we gezellig met elkaar in gesprek over alledaagse dingen en we hebben het zo ook over de overeenkomsten tussen het jodendom en het christendom. Ik vertel over de liefde die ik voor het land en de mensen heb hier en dat ik ook geloof in de God van Abraham, Isaak en Jacob. Je ziet ze denken alsof ze hier niet genoegen mee wil nemen maar dan roept ze uit ‘Come to Israel, my dear! Gewoon zoals je bent, je hoeft je niet te bekeren tot het jodendom. We hebben meer mensen nodig zoals jij.’ Wauw… ik ben even sprakeloos.
Boker tov, Chrystal!
Ik open de deur van Bayt Theesha en begroet iedereen met boker tov (goedemorgen). ‘Boker tov Chrystal!’, hoor ik de bewoner roepen die mijn naam kan uitspreken! Wauw, wat ga ik je missen, jongen. Vandaag is voor mij alweer de laatste dag in ADI en dus ga ik er extra van genieten.
Gemengd gevoel
’s Ochtends help ik de jongens met de sokken en de schoenen aandoen, ik help de bewoners met het eten geven, we knutselen wat in de tazoeka (dagopvang) en zo langzamerhand gaan we weer middageten en neem ik één voor één afscheid van jongens die bij mij een speciaal plekje hebben. Zo neem ik ook afscheid van al het lieve vaste personeel die zich daar elke dag met veel liefde voor deze mensen inzetten. Eenmaal van het terrein af loop ik met een gemengd gevoel terug naar het vrijwilligersverblijf. Verdrietig omdat ik van al deze lieve mensen afscheid heb moeten nemen maar ook vol spanning omdat ik de komende tijd ga backpacken door dit bijzondere land. Voor één ding waarschuw ik je wel. Mocht je plannen hebben om vrijwilligerswerk te komen doen bij ADI, je wilt hier niet meer weg!
Bron: https://christenenvoorisrael.nl/isreality/blog-waarschuw-wilt-hier-nooit-meer-weg/
