Nog nooit zoiets gezien

Op Nadines Instagramfeed pronkt een foto van een lachende dame. Over haar schouders hangt de Nederlandse driekleur, terwijl achter haar de Israëlische vlag wappert. Het bijschrift: „Gelukkige meid #diplomaisbinnen.” Nadine, die na de zomervakantie de lerarenopleiding Nederlands aan Driestar hogeschool wil gaan volgen, slaagde voor haar havo-examen op het Wartburg College, locatie Guido de Brès, in Rotterdam.

„De dag van de examenuitslag was best spannend. Met mijn reisgenoten was ik die middag in Jeruzalem geweest, maar op de terugweg hadden we geen bereik in de bus. Toen ik thuiskwam, was de wifi uitgevallen. Ik wist niet of ik geslaagd was. Ik ben naar een wifipunt gefietst en heb daar gebeld met een docent. Direct werd ik overspoeld met berichtjes van familie en vrienden die me feliciteerden.”

Tranen

Het idee om vrijwilligerswerk in het beloofde land te gaan doen, ontstond tijdens een eerder bezoek aan het land Israël. „Ds. Kaptein organiseerde een jongerenreis voor de jongeren van de hersteld hervormde gemeente te Ridderkerk, waar ik lid van ben. Het was heel bijzonder om in het land van de Bijbel te zijn. Ik wilde graag terug om iets voor het Joodse volk betekenen. Meer jongeren die meegegaan waren met de jongerenreis hadden dat idee, maar niemand nam het initiatief om iets te regelen. Uiteindelijk kwam onze dominee met het plan om ons te helpen. De commissie Israël van onze landelijke kerk wilde een groep jongeren vrijwilligerswerk laten doen bij ADI. Deze commissie heeft onze vliegreis mede mogelijk gemaakt.”

„ADI biedt hulp aan zwaar gehandicapte mensen”, vertelt Nadine, die zich zes weken inzet op een afdeling van het ziekenhuis van ADI Negev. „De cliënten op de afdeling waar ik vrijwilligerswerk doe, zijn zo zwaar gehandicapt dat je je daar als buitenstaander bijna geen voorstelling van kunt maken. Ik had nog nooit zoiets gezien. Wij allemaal niet. Het is mooi om deze mensen persoonlijke aandacht te mogen geven, maar ook moeilijk.” Eerlijk bekent Nadine: „De eerste dagen heb ik wel wat traantjes gelaten, omdat ik het heftig vond om te zien hoe deze mensen eraan toe zijn.” Toch doet Nadine vol overgave haar werk. „De cliënten hebben veel hulp nodig en zijn zo kwetsbaar. Ik wil deze mensen alle liefde geven die ik in mij heb.”

Voldoening

Met haar zes reisgenoten verblijft Nadine in Ranen, een klein dorpje in de warme Negevwoestijn. „’s Morgens vroeg worden we met een bus opgehaald. Ik ben de enige die in het ziekenhuis werkt. De anderen werken in tehuizen. Onze werkdag begint om zeven uur. Als ik aankom in het ziekenhuis, komen de kleine kinderen uit bed. Eén meisje moet elke morgen een vitaminedrankje drinken. Haar stimuleer ik op het drankje op te drinken. Omdat ik de taal –modern Hebreeuws– niet spreek, is dat een opgave. Jongvolwassenen die geen sondevoeding krijgen, geef ik daarna te eten. Ook geef ik hun persoonlijke aandacht door even goedemorgen te zeggen of hun een aai over de bol te geven. Verder masseer ik cliënten die in een rolstoel zitten en vermaak ik de kinderen als ze uit school komen.”

„Je betekent hier als vrijwilliger veel”, is de ervaring van Nadine. „Bewoners kunnen elkaar zomaar in de haren vliegen. Door een oogje in het zeil te houden, zorg je ervoor dat de vaste medewerkers hun werk kunnen doen. Daarnaast heeft het personeel geen tijd om cliënten persoonlijke aandacht te geven. Als vrijwilliger heb je daar wel alle tijd voor.”

Om twee uur ’s middags zit Nadines werkdag erop. „Na zo’n dag ben ik heel moe, omdat het werk veel energie van me vraagt. Ik dacht vooraf: vrijwilligerswerk bij ADI doe je met twee vingers in je neus. Maar dat is echt niet zo.”

Nadine haalt voldoening uit de kleine dingen. „In het ziekenhuis ligt een kindje van anderhalf. Als je haar aanraakt, gaat ze hard trappelen en huilen. Dat is zo zielig om te zien. Ik dacht: meisje, ook jij hebt liefde een aandacht nodig. Ik hoopte dat het meisje nader tot me zou komen. Een paar dagen geleden zag ik haar bij de dagopvang. Ik liep naar haar toe en legde een speeltje dat geluid maakt in haar handjes. Toen ze stil werd, heb ik haar opgepakt en drie kwartier met haar over de afdeling gelopen.”